tag:blogger.com,1999:blog-81462375956912028092024-02-07T17:06:49.335-08:00αλιεύονταςΧάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.comBlogger54125tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-23321645557751314142019-05-10T03:09:00.001-07:002019-05-10T03:09:04.005-07:00Διαγώνισμα Ιστορίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div style="display: block; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; margin: 12px auto 6px auto;">
<a href="https://www.scribd.com/document/409430906/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%9A%CE%B1%CF%84-%CE%8C%CE%BB%CE%B1#from_embed" style="text-decoration: underline;" title="View Διαγώνισμα Ιστορία Κατ. Όλα on Scribd">Διαγώνισμα Ιστορία Κατ. Όλα</a> by <a href="https://www.scribd.com/user/238494856/chgialopsos#from_embed" style="text-decoration: underline;" title="View chgialopsos's profile on Scribd">chgialopsos</a> on Scribd</div>
<iframe class="scribd_iframe_embed" data-aspect-ratio="0.7080062794348508" data-auto-height="false" frameborder="0" height="600" id="doc_5993" scrolling="no" src="https://www.scribd.com/embeds/409430906/content?start_page=1&view_mode=scroll&access_key=key-hSpUbzv2dMv35NScr0GW&show_recommendations=true" title="Διαγώνισμα Ιστορία Κατ. Όλα" width="100%"></iframe></div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-60344525762034406622018-03-29T09:35:00.002-07:002018-03-29T09:36:45.652-07:00Ασκήσεις αρχαίων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πατήστε <a href="http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/Yliko/Theoria%20arxaia/Askiseis%20Grammatikis%20arxaias%20ellinikis.htm" target="_blank">εδώ</a></div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-74185852395615383932018-03-13T10:06:00.002-07:002018-03-13T10:06:38.324-07:00Η χαμένη ήπειρος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<i><span style="font-size: 12.0pt; mso-fareast-language: EL;">H Ευρώπη τα βάζει με τα συμπτώματα, αντί να καταπιαστεί με τις αιτίες.
Καταγγέλλει την ξενοφοβία, τον λαϊκισμό, τον εθνικισμό, κολλώντας βολικές, αλλά
συχνά παραπλανητικές ετικέτες. Δεν βλέπει ότι τα φαινόμενα που την ταράζουν
είναι αποτέλεσμα δικών της επιλογών<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Η Ευρώπη ακούει, αλλά δεν εισακούει. Ακούει τη βοή της
δυσφορίας, τις βροντές της οργής, αλλά νομίζει πως βγαίνουν μόνο από τα
ακροδεξιά, εθνικιστικά και ρατσιστικά κατακάθια των κοινωνιών της και δεν έχει
βέβαια σκοπό να ανοίξει διάλογο με τέτοια μιάσματα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: inherit; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; text-align: justify; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 17.0pt; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Η
Ευρώπη αισθάνεται, αλλά δεν συναισθάνεται. Νιώθει πως έχει προβλήματα, αλλά
ούτε περνάει από το μυαλό της ότι μπορεί να είναι η ίδια προβληματική.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Η Ευρώπη είναι μια άλλοτε ωραία και δυναμική κυρία,
που δεν θέλει να παραδεχτεί ότι γέρασε. Μακιγιάρεται πότε με Ολάντ και Ρέντσι,
πότε με Μακρόν και γερμανικούς μεγάλους συνασπισμούς, και κοιτάζεται έπειτα
στον καθρέφτη ανακουφισμένη, νομίζοντας πως νίκησε ρυτίδες, σπίλους και
χαρακιές του χρόνου που λέγονται Λεπέν, Brexit, AfD, Γκρίλο, Σαλβίνι και πάνω
από μια ντουζίνα άλλα τέτοια ονόματα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: inherit; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; text-align: justify; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 17.0pt; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Η
Ευρώπη, δηλαδή η συστημική Ευρώπη. Η κατεστημένη, καθωσπρέπει Ευρώπη. Θα
μπορούσαμε να πούμε η Ευρώπη των ελίτ, αν η λέξη ελίτ δεν είχε και κάποιο άρωμα
ποιοτικής ανωτερότητας. Τέτοια όμως δεν έχει με τίποτα ούτε η αγκυλωμένη και
παρασιτική γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αφοσιωμένη στην αναπαραγωγή των
προκλητικών προνομίων της, ούτε η βουλιμική και ανεύθυνη χρηματοπιστωτική κάστα
της, που κυβερνά πραγματικά, ούτε η διανοητικά νωθρή ιντελιγκέντσια της, που
είναι ανίκανη να διαπαιδαγωγήσει, γιατί δεν μπορεί πια ούτε να καταλάβει ούτε
να εμπνεύσει και ξέρει μόνο να νουθετεί, με αλαζονικά σηκωμένο δάχτυλο και
πεσμένες τις κεραίες της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: inherit; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; text-align: justify; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 17.0pt; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Η
Ευρώπη αυτή έχει παραιτηθεί εδώ και κάτι δεκαετίες από την άσκηση πολιτικής και
αφήνεται να την πλοηγεί ένας ξεχαρβαλωμένος αυτόματος πιλότος που λέγεται
κεφαλαιαγορά. Πολιτική, αν η λέξη δεν έχει χάσει εντελώς τη σημασία της στον
μεταμοντέρνο κόσμο μας, θα πει να διαβάζεις τη μεταβαλλόμενη πραγματικότητα
ώστε να μπορείς να την ελέγξεις για να χωρέσει τη στρατηγική σου, να γίνει
συμβατή με τις ιδέες σου. Για ποιες ιδέες, ποια στρατηγική, ποια ανάγνωση της
πραγματικότητας, ποιον έλεγχό της μπορούμε να μιλήσουμε σήμερα; Η
παγκοσμιοποίηση αφέθηκε πανηγυρικά να γίνει ανεξέλεγκτη, το μοντέλο της πολυπολιτισμικότητας
έχει αποτύχει παταγωδώς και απειλεί με ενδόρρηξη τις δυτικές κοινωνίες, τα
διεθνή χρηματοπιστωτικά δίκτυα καταστρέφουν κράτη, οι κοινωνικές ανισότητες
αυξάνονται δραματικά, η ανισορροπία ανάμεσα στον ευρωπαϊκό Βορρά και τον
ευρωπαϊκό Νότο, ανάμεσα στην ευρωπαϊκή Δύση και την ευρωπαϊκή Ανατολή αυξάνεται
ολοένα, η δυσπιστία για την αποτελεσματικότητα της ίδιας της κοινοβουλευτικής
δημοκρατίας διογκώνεται επικίνδυνα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: inherit; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; text-align: justify; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 17.0pt; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Και
τι κάνει για όλα αυτά η ευρωπαϊκή διευθυντική τάξη; Τα βάζει με τα συμπτώματα,
αντί να καταπιαστεί με τις αιτίες. Καταγγέλλει την ξενοφοβία, τον λαϊκισμό, τον
εθνικισμό, τον ρατσισμό, κολλώντας βολικές, αλλά συχνά παραπλανητικές ετικέτες
και πάντως χωρίς να βλέπει ότι τα φαινόμενα που την ταράζουν είναι σε πολύ
μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα δικών της επιλογών και εμμονών. Στηλιτεύει τις
κεντρόφυγες και χωριστικές τάσεις στην ήπειρο, ανυποψίαστη για το ότι η ίδια
τις προκάλεσε. Τροφοδοτεί, με τις αποφάσεις ή με τις αδράνειές της, τις
ανισότητες και την ίδια στιγμή μέμφεται με περιφρόνηση τα οργισμένα θύματά
τους, χαρακτηρίζοντάς τα καθυστερημένα, μισαλλόδοξα και φθονερά. Σκορπάει με
την απερισκεψία της ανασφάλεια και χλευάζει έπειτα τους δικαιολογημένα
ανασφαλείς πολίτες της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: inherit; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; text-align: justify; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 17.0pt; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Με
ένα τέτοιο υπερεθνικό διευθυντήριο, ανίκανο και στην ουσία αδιάφορο για την
υπεράσπιση της ιδέας που υποτίθεται ότι το νομιμοποιεί, είναι επόμενο να
φουντώνει ένα αίσθημα νοσταλγίας για τα εθνικά κράτη και τις εθνικές
ταυτότητες. Επόμενο και να υπάρχει εκμετάλλευση αυτού του αισθήματος από
ιδεολογικούς σχηματισμούς που ξεπετάχτηκαν σαν βρικόλακες από τα μνήματα του
νεκροταφείου της Ιστορίας. Η ευρωπαϊκή ιδέα έγινε άλλοθι για τη δημιουργία μιας
υπερπρονομιούχας κάστας, που αποφασίζει ερήμην των ευρωπαϊκών λαών και
αδιαφορώντας γι’ αυτούς. Η κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα έμεινε μια δυνατότητα, που
το έργο της πραγμάτωσής της άφησε στη μέση μια φουρνιά από ανέμπνευστες,
στενόμυαλες, στενόκαρδες ηγεσίες και μια σκληρωτική, αυτοαναφορική
γραφειοκρατία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: inherit; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; text-align: justify; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 17.0pt; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Και
θα πρέπει να κάνουμε και εμείς οι ευρωπαϊστές την αυτοκριτική μας. Να αναγνωρίσουμε
ότι η ευρωπαϊκή ταυτότητα όχι μόνο δεν είναι κάτι δεδομένο, όπως πιστεύουν
πολλοί ανάμεσά μας, αλλά και ότι μπορεί να προκύψει μόνο ως προέκταση της
εθνικής ταυτότητας, όχι ως αντικατάστασή της. Πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά ποιες
εντόπιες πολιτισμικές αξίες, ιστορικές παραδόσεις, νοοτροπίες, κοινωνικές
πρακτικές συνάδουν, συγκλίνουν ή επιδέχονται συγκερασμό με αυτές άλλων
ευρωπαϊκών εθνών, ώστε να έχει νόημα μια υπερκείμενη κοινή ταυτότητα. Και,
εξίσου σημαντικό, αν όχι σημαντικότερο, να εξετάσουμε τι και πόσο τις
διαφοροποιεί ως σύνολο από άλλες, μη ευρωπαϊκές κουλτούρες. Η ταυτότητα μπορεί
να έχει ποικίλες εκδοχές και προσμείξεις, ναι. Αλλά σημαίνει, όσο και αν οι
μεταμοντέρνοι φρίττουν στο άκουσμα της λέξης, οριοθέτηση. Καλό και σωστό είναι
να ανοίγεσαι στον κόσμο, αλλά αν έχεις αποσυνδεθεί από την αφετηρία σου δεν θα
φτάσεις σε κανέναν προορισμό.</span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: inherit; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; text-align: justify; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 17.0pt; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: inherit; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; text-align: justify; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 17.0pt; widows: 2; word-spacing: 0px;">
Αναδημοσίευση από το <a href="http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/i-xameni-ipeiros-44341581930" target="_blank">Protagon</a></div>
<br /></div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-50266540962194793822018-03-04T07:37:00.000-08:002018-03-04T07:37:00.634-08:00Η δημοσιογραφία και οι άβολες αλήθειες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Η δημοσιογραφία, από τη φύση της, πρέπει να ανταποκρίνεται στο κοινό της, να συντονίζεται με τα ενδιαφέροντά του, να έχει αίσθηση του γούστου του και να παρακολουθεί πώς εξελίσσεται. Αν δεν το κάνει αυτό, ένας ειδησεογραφικός οργανισμός –και πολύ περισσότερο ένας αρχισυντάκτης, ένας ρεπόρτερ ή ένας αρθρογράφος– δεν θα καταφέρει να επιβιώσει. Ταυτοχρόνως, η δημοσιογραφία είναι τόσο καλή όσο οι αναγνώστες της. Η ευφυής κάλυψη της επικαιρότητας προϋποθέτει ευφυείς αναγνώστες, θεατές και ακροατές.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Δεν γίνεται να επενδύσουμε σε εις βάθος ερευνητική δημοσιογραφία για αναγνώστες που ενδιαφέρονται μόνο για τον τίτλο, την πρώτη παράγραφο ή μικρές λίστες. Δεν μπορούμε να πληρώνουμε για τις υπηρεσίες ταλαντούχων λεξιπλαστών και εξειδικευμένων αρχισυντακτών αν όσοι μας διαβάζουν αδιαφορούν για την ποιότητα του γραψίματος. Δεν μπορούμε να συντηρούμε ακριβά γραφεία ξένων ανταποκριτών αν το ακροατήριό μας αδιαφορεί για το τι συμβαίνει στον κόσμο πέρα από τα σύνορά μας. Δεν μπορούμε να προσδοκούμε ότι οι αρθρογράφοι μας θα είναι επαρκώς προκλητικοί αν οι αναγνώστες ακυρώνουν τη συνδρομή τους τη στιγμή που νιώθουν ότι «πυροδοτούνται» από κάποια άποψη που δεν τους αρέσει.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Γενικότερα, δεν μπορούμε να είμαστε οι κηδεμόνες αυτού που μπορείτε να αποκαλέσετε «φιλελεύθερο πολιτισμό» –χρησιμοποιώ τον όρο με την ευρεία, φιλοσοφική του έννοια, όχι τη στενή ιδεολογική που έχει επικρατήσει στις ΗΠΑ– αν οι αναγνώστες μας έχουν αντιφιλελεύθερα ένστικτα, μυαλά χωρίς περιέργεια, μικρή δυνατότητα συγκέντρωσης και ακόμα λιγότερη ανοχή στο διαφορετικό.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Μία εφημερίδα, άλλωστε, δεν πρέπει να είναι μια μορφή πνευματικού comfort food. Δεν είμαστε οργανισμός προώθησης κάποιας ατζέντας, δίκτυο υποστήριξης, ομάδα χειροκροτητών ή Εκκλησία που διαδίδει ένα συγκεκριμένο δόγμα – εκτός από την πίστη στη σκληρή και ανελέητη αμφισβήτηση. Η εξουσία μας πηγάζει από τη διάθεσή μας να αμφισβητούμε την εξουσία, όχι μόνο των κυβερνώντων, αλλά και των κοινών παραδοχών και της συμβατικής σοφίας.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Με άλλα λόγια, αν δεν κάνουμε τους αναγνώστες μας να νιώθουν άβολα κάθε μέρα, δεν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει ότι ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να πλήττει τους βολεμένους και να παρηγορεί όσους πλήττονται. Το ρητό είναι λάθος. Ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να πλήττει, τελεία και παύλα. Τα νέα είναι κάτι νέο –νέες πληροφορίες, νέες προκλήσεις, νέες ιδέες– και είναι μέρος του νοήματός τους ότι μας αναστατώνουν.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Αυτό είναι καλό πράγμα. Η αναστάτωση και το ξεβόλεμα είναι η μεγάλη κινητήριος δύναμη του κόσμου. Είναι ένα «τσίμπημα» στη συνείδηση, ένα «σκούντημα» στη σκέψη, μια επίπληξη κατά του εφησυχασμού και μια ώθηση προς τη δράση.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Οταν λέω ότι πρέπει να κάνουμε τους αναγνώστες μας να νιώσουν άβολα, δεν εννοώ ότι πρέπει να τους προσβάλλουμε άσκοπα, αν μπορούμε να το αποφύγουμε. Ούτε όμως πρέπει να επιχειρούμε να επιβεβαιώσουμε τις προκαταλήψεις τους, να τροφοδοτούμε το ένα ή το άλλο πολιτικό αφήγημα, να αποκαλύπτουμε τις ατασθαλίες μόνον εκείνων που λατρεύουμε να μισούμε ή να αποφεύγουμε κάποια ζητήματα λόγω του φόβου ότι θα εξοργιστούν οι αναγνώστες – ακόμα κι αν το τίμημα είναι μερικές ακυρωμένες συνδρομές. Ειδικά σε μια εποχή όπου οι συνδρομητές αποτελούν ένα ολοένα αυξανόμενο μερίδιο των εσόδων μας, οι εκδότες θα πρέπει να υψώνουν εξίσου θαρραλέα το ανάστημά τους κατά των περιστασιακών –και συνήθως μη σοβαρών– απειλών μαζικών ακυρώσεων, όπως έκαναν απέναντι στα αιτήματα διαφημιζόμενων τα παλαιότερα χρόνια.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Για να νιώσουν άβολα οι αναγνώστες μας, πρέπει να προβάλλουμε ειδήσεις που υπονομεύουν τις βαθύτερες πεποιθήσεις τους. Υπάρχουν άνθρωποι που πρόσκεινται στη Δεξιά, που δεν τους αρέσει να ακούν ότι η ύπαρξη περισσότερων όπλων συναρτάται θετικά με τις ανθρωποκτονίες, όχι αρνητικά – αλλά αυτό δείχνουν τα στοιχεία.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Ορισμένοι περιβαλλοντολόγοι πιστεύουν ότι οι γενετικά μεταλλαγμένες τροφές κάνουν κακό στην υγεία, αλλά τα επιστημονικά δεδομένα κλίνουν συντριπτικά υπέρ της αντίθετης άποψης.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Η αλήθεια μπορεί να απελευθερώνει, αλλά πρώτα ενοχλεί. Αυτός είναι ο λόγος που η ελευθερία του λόγου απαιτεί συνταγματική προστασία, ειδικά σε μια δημοκρατική κοινωνία. Η ελευθερία του λόγου ίσως είναι το πιο κρίσιμο όχημα για την αποκάλυψη της αλήθειας. Αλλά η αλήθεια, όπως γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει έστω και ελάχιστη γνώση της Ιστορίας, σπάνια είναι δημοφιλής στην αρχή.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Μόλις πριν από 50 χρόνια, δεν ήταν καθόλου δημοφιλής η αλήθεια ότι δεν υπήρχε τίποτα αφύσικο στην αγάπη που αναφερόταν με το φρικτό όνομα «επιμειξία». Ανάμεσα σε άλλες μη δημοφιλείς αλήθειες θα μπορούσε να αναφέρει κανείς τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες και τη θεωρία της εξέλιξης.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Αυτές οι αλήθειες μπόρεσαν να κάνουν το ντεμπούτο τους στη δημόσια σφαίρα και σταδιακά έγιναν ευρέως αποδεκτές, υπό την ένοπλη περιφρούρηση της πρώτης τροπολογίας.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
<strong style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Ο ρόλος της κουλτούρας</strong></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Αλλά όχι μόνο της πρώτης τροπολογίας. Πέρα από τη νομική προστασία, η ελευθερία του λόγου έχει ευδοκιμήσει στις ΗΠΑ επειδή έχουμε μακροχρόνια πολιτισμική προκατάληψη υπέρ αυτού που ενοχλεί με τις απόψεις του, αυτού που σκαλίζει, αυτού που διαφωνεί, του κοινωνικά εκκεντρικού. Εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα, εκδότες, αρχισυντάκτες και παραγωγοί –τουλάχιστον οι πιο πεφωτισμένοι εξ αυτών– έχουν κάνει ό,τι μπορούν για να ακουστούν εναλλακτικές απόψεις. Δεν το κάνουν αυτό επειδή δεν έχουν ισχυρές πεποιθήσεις οι ίδιοι, αλλά εξαιτίας μιας βαθιάς κατανόησης ότι η οξυδερκής παρουσίαση αντικρουόμενων οπτικών μάς κάνει περισσότερο σκεπτόμενους, όχι λιγότερο· και ότι δεν μπορούμε να διαφωνούμε με νοήμονα τρόπο αν δεν έχουμε πρώτα κατανοήσει εις βάθος το θέμα. Το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι η κοινωνική πρόοδος εξαρτάται από την περιστασιακή έκφραση εξωφρενικών ιδεών, οι οποίες, εξεταζόμενες πιο προσεκτικά, αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου εξωφρενικές. Εμμένουν σταθερά στην πεποίθηση ότι η ώθηση των αναγνωστών εκτός των πολιτικών και ηθικών ζωνών ασφαλείας τους, ακόμα και με τον κίνδυνο να ταραχθούν, κάνει καλό στο μυαλό και στην ψυχή. Τελικά, το κάνουν επειδή δεν θα μπορέσουμε να συντηρήσουμε την κουλτούρα και τους θεσμούς μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να αποδεχθούμε, όπως το έθεσε ο δικαστής Learned Hand το 1944, ότι το «πνεύμα της ελευθερίας είναι το πνεύμα που δεν είναι πολύ σίγουρο ότι έχει δίκιο» – και που συνεπώς πρέπει να έχει τη διάθεση να ακούσει την άλλη πλευρά.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Αναδημοσίευση από την <a href="http://www.kathimerini.gr/950547/article/epikairothta/kosmos/h-dhmosiografia-kai-oi-avoles-alh8eies" target="_blank">Καθημερινή</a></div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-61366185063104947032018-02-25T05:59:00.004-08:002018-02-25T05:59:57.218-08:00Η 4η βιομηχανική επανάσταση είναι εδώ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: #111111; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το είπε προ ημερών ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας: 150
εκατομμύρια άτομα θα χάσουν τη δουλειά τους το 2022, ενώ 300 εκατ.
νεοεισερχόμενοι δεν θα βρίσκουν εργασία. Ήδη, το 65% των νέων με πρώτο πτυχίο
αναζητεί αντικείμενα απασχόλησης που εκλείπουν. Σήμερα στην Ευρώπη ζητούνται
ψηφιακές δεξιότητες από τους 7 στους 10 εργαζομένους. Ένας στους τρεις δεν
διαθέτει καμία... Το 2030, με την επέλαση των ρομπότ στην αγορά εργασίας, θα
χαθούν 800 εκατ. θέσεις – το 1/5 του σημερινού παγκόσμιου εργατικού δυναμικού.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: #111111; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Λέγεται ότι η τεχνητή νοημοσύνη εξαλείφει θέσεις χαμηλής
ειδίκευσης οδηγώντας σε αδιέξοδο μόνο την κατηγορία εργαζομένων (στη
βιομηχανία, μικροηλεκτρονική, ενέργεια, μεταποίηση, εμπόριο, μεταφορές,
αποθήκευση...) με μικρές δεξιότητες – στη χαλυβουργία χάθηκε λόγω αυτοματισμού
το 75% του ανθρώπινου δυναμικού, στη μεταποίηση το 87%. Και ότι ο πλούτος που
θα παραχθεί από την υψηλή παραγωγικότητα των ρομπότ, που «δεν αυθαδιάζουν, δεν
αργούν, δεν απεργούν, δεν παίρνουν άδεια, δεν θέτουν ζητήματα διάκρισης φύλου,
φυλής ή ηλικίας...», μένουν ανεπηρέαστα από τη βάναυση αμφισημία της ζωής, από
ό,τι άλυτο υπάρχει στις ανθρώπινες συγκρούσεις, θα διατεθεί για τη δημιουργία
θέσεων υψηλής ειδίκευσης π.χ. σε υπηρεσίες, εκπαίδευση, επικοινωνία, κοινωνική
εργασία, φροντίδα ηλικιωμένων, Υγεία. Ωστόσο τα ρομπότ ήδη προσφέρουν
αυτοματοποιημένα το 45% των δραστηριοτήτων υπαλλήλων γραφείου. Πείθουν
καταναλωτές που αμφιρρέπουν από τον φόβο της συνενοχής με την ψευδαίσθηση,
διαγιγνώσκουν ασθένειες, φροντίζουν ηλικιωμένους, χειρουργούν. Το 47% των
επαγγελμάτων στις ΗΠΑ θα αυτοματοποιηθεί, λέει το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Διόγκωση της ανεργίας, της σκουριάς που φθείρει ανεπίστρεπτα επάρκειες, όξυνση
ανισοτήτων, διεύρυνση περιθωρίου, εκπατρισμός στο πουθενά (ήδη γίνονται
προτάσεις –από τον Έλον Μασκ– για ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σε διεθνές
επίπεδο). Σίγουρα νέες θέσεις θα προκύψουν για τους έχοντες τα προσόντα, ενώ
μηχανές, συσκευές, αισθητήρες και άνθρωποι θα συν-λειτουργούν. Τα ρομπότ θα
εκτελούν ό,τι μέχρι χθες απαιτούσε χρόνο, κόπο, ρίσκο, υψηλή δεξιοτεχνία και θα
παίρνουν αυτόματα όλες τις απλές αποφάσεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: #111111; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η γεωργία οδήγησε στο τέλος της νομαδικής ζωής. Η ανακάλυψη του
ατμού έκανε την παραγωγή μηχανική και έφερε την πρώτη βιομηχανική επανάσταση. Έπειτα
ήρθε ο ηλεκτρισμός, οι γραμμές συναρμολόγησης, η μαζική παραγωγή και η δεύτερη
βιομηχανική επανάσταση. Στην τρίτη, η ηλεκτρονική και η πληροφορική
αυτοματοποίησαν την παραγωγή. Η τέταρτη βασίζεται πάνω στην ψηφιακή, στους
αλγόριθμους, στο Διαδίκτυο των Πραγμάτων, στα Μεγάλα Δεδομένα, στην ανάλυσή
τους σε πραγματικό χρόνο, και ενώνει όλες τις τεχνολογίες, ρομποτική, τεχνητή
νοημοσύνη, γενετική, βιοτεχνολογία, μοριακή βιολογία, νανοτεχνολογία, τρισδιάστατη
εκτύπωση, κάνοντας δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα σε φυσικό, ψηφιακό, βιολογικό...<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: #111111; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αν η πρώτη και η δεύτερη, οι ατμομηχανές και οι ηλεκτρικές
συσκευές, έσπασαν τα όρια που έθετε στην εργασία η μυϊκή δύναμη του ανθρώπου, η
τρίτη και η τέταρτη απογείωσαν τις ισχυρότερες πτυχές της ανθρώπινης φύσης
–αντιληπτικότητα, επινοητικότητα, δημιουργικότητα–, έδωσαν τη δυνατότητα
επεξεργασίας πρωτοφανούς όγκου ευρημάτων και την εκτέλεση μεγα-υπολογιστικών
πράξεων και πολυσύνθετων εντολών, ταχύτατα, σε πολλαπλά πεδία. Αλλαγές που
ενδέχεται να πυροδοτήσουν μια εργασιακή επανάσταση πολύ διαφορετική από τις
προηγούμενες, με τη μεταμόρφωση όλου του συστήματος παραγωγής – αλλά και
διακυβέρνησης, όλης της γνώριμης πολιτικοκοινωνικής τάξης πραγμάτων. Και
παράλληλα να τροποποιήσουν ριζικά τη ζωή και την ταυτότητά μας, τον τρόπο που
αντιλαμβανόμαστε την πρόοδο και την ανάπτυξη, την ιδιωτικότητα και την
ιδιοκτησία. Να ανυψώσουν την ανθρωπότητα σε μια νέα συνείδηση κοινού πεπρωμένου
ή να συντρίψουν υπάρξεις, αξίες, επιτεύγματα.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Της Τασούλας Καραϊσκάκη, αναδημοσίευση από την Καθημερινή<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-13926496451205706412018-01-25T08:38:00.000-08:002018-01-25T08:38:49.618-08:00Η τεχνητή νοημοσύνη είναι στοίχημα του ανθρώπου με τoν Δαρβίνο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="single-content-table caverow skippaddi" style="background-color: white; box-sizing: inherit; color: #404040; display: table; font-family: PFBagueSansPro, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px auto; padding-top: 0px; position: relative; table-layout: fixed; width: 960px;">
<div class="left-single-column " style="box-sizing: inherit; display: table-cell; position: relative; vertical-align: top; width: 630px;">
<div class="content_space" style="box-sizing: inherit;">
<div style="box-sizing: inherit; line-height: 28px; margin-bottom: 28px;">
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 21pt;">
<span style="font-size: 12pt;"> Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης είναι αναμφισβήτητα το πρόσωπο την ημερών
στη χώρα μας. </span><br />
<span style="font-size: 12pt;">Δεν είναι πολιτικός, δεν είναι τηλεοπτικό πρόσωπο, ούτε
καλλιτέχνης. Είναι ένα φωτεινό μυαλό </span><br />
<span style="font-size: 12pt;">που δεν διεκδίκησε δημοσιότητα αλλά
την κέρδισε, ίσως χωρίς καν να το θέλει. Ηδη διάσημος</span><br />
<span style="font-size: 12pt;"> στους
πανεπιστημιακούς κύκλους ως ο άνθρωπος που έλυσε τον Γρίφο του Νας, εδώ και </span><br />
<span style="font-size: 12pt;">χρόνια ένας διακεκριμένος καθηγητής στο φημισμένο ΜΙΤ της Μασαχουσέτης
των ΗΠΑ, </span><br />
<span style="font-size: 12pt;">ο Δασκαλάκης συνεπήρε όλη την Ελλάδα πριν από λίγες ημέρες με τ</span><br />
<span style="font-size: 12pt;">ην<a href="http://www.protagon.gr/galleries/ena-yperoxo-myalo-dialeksi-tou-kwnstantinou-daskalaki-sto-apth-44341550681"><span style="color: #f20909;"> ομιλία του στην κατάμεστη αίθουσα τελετών του ΑΠΘ.</span></a><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 21pt;">
<span style="font-size: 12pt;">Οντας ένας από τους πιο γνωστούς Ελληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό, ο
36χρονος </span><br />
<span style="font-size: 12pt;">καθηγητής του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Επιστήμης
Υπολογιστών του MIT, </span><br />
<span style="font-size: 12pt;">παραδέχθηκε ότι η πραγματικότητα ενδέχεται τελικά να
διαψεύσει κάθε πρόβλεψη για την </span><br />
<span style="font-size: 12pt;">τεχνητή νοημοσύνη. </span><span style="font-size: 12pt;">Σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Δασκαλάκης δήλωσε: </span><i style="font-size: 12pt;">«Κατά κάποιο </i><br />
<i style="font-size: 12pt;">τρόπο η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ένα στοίχημα που έχει βάλει ο ανθρώπινος
εγκέφαλος με τη </i><br />
<i style="font-size: 12pt;">δαρβινική εξέλιξη. ‘Ενα από ανώτερα πράγματα, που μπορεί να
κάνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος </i><br />
<i style="font-size: 12pt;">είναι να αντιγράψει τον εαυτό του. ‘Οταν ο
άνθρωπος φτάσει στο σημείο να αναπαράγει με </i><br />
<i style="font-size: 12pt;">τεχνητό τρόπο τις ίδιες του τις
ικανότητες, όλα θα είναι ανοιχτά και όλα θα είναι πιθανά. Αυτό </i><br />
<i style="font-size: 12pt;">μπορεί να είναι
εκπληκτικό, να μας οδηγήσει σε μια Wonderland, όπου η ύπαρξη των μηχανών </i><br />
<i style="font-size: 12pt;">θα
λειτουργεί υπέρ του ανθρώπου ή μπορεί να μας φέρει μπροστά σε δυσάρεστες
καταστάσεις…</i><br />
<i style="font-size: 12pt;"> Ο Ελον Μασκ έχει πει ότι ίσως η Τεχνητή Νοημοσύνη να αποτελέσει
τον λόγο για τον Γ΄ </i><br />
<i style="font-size: 12pt;">Παγκόσμιο Πόλεμο. Να σου θυμίσω όμως κι αυτό που έχει πει ο
Αϊνστάιν: “δεν γνωρίζω με τι </i><br />
<i style="font-size: 12pt;">είδους όπλα θα πολεμηθεί ο τρίτος παγκόσμιος, αλλά
ο τέταρτος θα γίνει με πέτρες και ξύλα”»</i><span style="font-size: 12pt;">.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 21pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 21pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-size: small;">Αναδημοσίευση από το </span><a href="http://www.protagon.gr/themata/kwnstantinos-daskalakis-i-texniti-noimosyni-einai-stoixima-tou-anthrwpinou-egkefalou-me-ti-darviniki-ekseliksi-44341552598" style="font-size: medium;" target="_blank">Protagon.gr</a></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-14011254492374222042018-01-25T08:28:00.000-08:002018-01-25T08:28:23.050-08:00Μια Αμερικανίδα σκότωσε τον σύντροφό της για τα κλικ στο YouTube<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 11.25pt; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μια
εικοσάχρονη Αμερικανίδα, μητέρα δύο παιδιών, ομολόγησε την ενοχή της στην
κατηγορία ότι πυροβόλησε και σκότωσε τον σύντροφό της, ο οποίος κράταγε μπροστά
του έναν τόμο εγκυκλοπαίδειας, απόλυτα σίγουρος πως το βιβλίο θα σταμάταγε τη
σφαίρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 11.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 11.25pt; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η Μοναλίσα Περέζ ομολόγησε την
ενοχή της στην κατηγορία της ανθρωποκτονίας εξ αμέλειας και δέχθηκε να εκτίσει
έξι μήνες φυλάκιση. Η ποινή της μένει να επιβεβαιωθεί από δικαστή στη Μινεσότα
στις αρχές της επόμενης χρονιάς, ανέφεραν την Τρίτη τοπικά ΜΜΕ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 11.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 11.25pt; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ο Πέδρο Ρουίς, 22 ετών, έπεισε
τον Ιούνιο τη σύντροφό του να τον πυροβολήσει ενώ αυτός θα «προστατευόταν» από
το χοντρό βιβλίο. Το ζευγάρι φανταζόταν πως καταγράφοντας το παράτολμο
εγχείρημα σε βίντεο και μεταφορτώνοντάς το στο κανάλι του στο YouTube, θα
κατάφερνε οι θεάσεις να απογειωθούν και να γίνει διάσημο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 11.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 11.25pt; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Ο Πέδρο κι εγώ θα καταγράψουμε
πιθανόν ένα από τα πιο επικίνδυνα βίντεο που έχουν γυριστεί ποτέ», έγραψε η
νεαρή γυναίκα την ίδια μέρα στον λογαριασμό της στο Twitter. «ΔΙΚΗ ΤΟΥ ιδέα,
όχι ΔΙΚΗ ΜΟΥ».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 11.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 11.25pt; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ο νεαρός άνδρας, χτυπημένος από
τη σφαίρα στο στήθος, πέθανε ακαριαία. Την τραγωδία κατέγραψαν οι κάμερες GoPro
που φορούσε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 11.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 11.25pt; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Σύμφωνα με την αστυνομία, ο
Ρουίς έδειξε στη νεαρή σύντροφό του έναν άλλο τόμο εγκυκλοπαίδειας, τον οποίο
είχε τρυπήσει με μια σφαίρα που δεν τον είχε διαπεράσει, για να την πείσει ότι
το βιβλίο θα τον προστάτευε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 11.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 11.25pt; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Βάσει της συμφωνίας στην οποία
κατέληξε με τους εισαγγελείς, η Μοναλίσα Περέζ θα εκτίσει τους τρεις μήνες
τμηματικά, έναν μήνα κάθε φορά, μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, και τους
υπόλοιπους τρεις μήνες θα βρίσκεται σε κατ' οίκον κράτηση, ανέφερε η εφημερίδα
Minneapolis Star Tribune.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 11.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 11.25pt; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το ζευγάρι, που είχε ένα κορίτσι
τριών ετών, είχε δημιουργήσει στο YouTube το κανάλι με τον τίτλο «La MonaLisa»,
στο οποίο ανέβαζε βίντεο με στιγμιότυπα από τη ζωή του και διάφορα κόλπα που
δοκίμαζε.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 11.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 11.25pt; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Όταν εκτυλίχθηκε η τραγωδία, η
νεαρή ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 11.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 11.25pt; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 11.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 11.25pt; text-align: justify;">
<span style="color: #222222; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Αναδημοσίευση από το <a href="http://www.alfavita.gr/arthron/kosmos/mia-amerikanida-skotose-ton-syntrofo-tis-gia-ta-klik-sto-youtube#ixzz51uDbnWZ7" target="_blank">Alfavita.gr</a></span></div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-32277295536388995492017-11-12T05:49:00.001-08:002017-11-12T05:50:49.336-08:00DONCAT: Οι νέοι διάλογοι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://doncat.blogspot.com/2017/11/blog-post_12.html?spref=bl">DONCAT: Οι νέοι διάλογοι</a>: <br />
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Πέντε νέοι, αραχτοί σε
καφετέρια. Τι κάνουν; Κοιτάζουν τα κινητά τους. Ο καθένας το δικό του. Δεν
μιλάν, δεν συζητάνε, είναι απορροφημένοι από τις μικρές οθόνες τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Μη βιαστείτε να πείτε: «να
που καταντήσαμε! Πάει ο διάλογος, πάνε οι απόψεις!» Ο διάλογος
συνεχίζεται, αλλιώς.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Άλλωστε έχετε ακούσει τις
(προ κινητού) συνηθισμένες συζητήσεις σε τέτοιες παρέες;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">-
Τι λε ρε μαλάκα! – Σιγά μην έβαζε γκολ ρε μ… - Ποιος, ο
χασογκόλης;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Τώρα οι πέντε νέοι κάνουν
κάτι οπωσδήποτε πιο δημιουργικό: Ο ένας μελετάει τους χάρτες και τον καιρό, για
την αυριανή του έξοδο. Ο άλλος διαβάζει και γράφει σχόλια στο Facebook. Ο
τρίτος ψάχνει μία τζαζ μπάντα στο YouTube. Ο τέταρτος ξεχωρίζει καρέ-καρέ τις
φάσεις του χθεσινού πέναλτι και τις δείχνει στον πέμπτο που το αμφισβητεί. Ο
οποίος πέμπτος στέλνει ένα μήνυμα στο κορίτσι του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Γράφουν. Διαβάζουν.
Φωτογραφίζουν. Πλέουν στον ωκεανό του Ιντερνέτ. Κάθε φορά που βρίσκουν κάτι
ενδιαφέρον το περνάνε στον διπλανό τους. Επικοινωνούν με το σύμπαν («ο Κόσμος
ΙΙΙ» του Καρλ Πόπερ, που περιέχει όλα τα δημιουργήματα – αλλά και όλα τα
εξαμβλώματα – της ανθρώπινης νόησης) και, μέσα από το σύμπαν, μεταξύ τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Σιγά τον παλιό …Πλατωνικό
τους διάλογο, που χάθηκε λόγω κινητού!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Μια και θυμήθηκα τον
Πλάτωνα. Ας υποθέσουμε (επιστημονική φαντασία) πως τον ανασταίναμε και τον
φέρναμε στον σημερινό κόσμο. Τι θα του έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Οι φιλοσοφικές μας
επιδόσεις; Αμφιβάλλω. Οι δικές του παραμένουν καλύτερες. Η ομορφιά της Αθήνας;
Μπα – στην εποχή του μάλλον ήταν πιο όμορφη (και χωρίς γκράφιτι). Οπότε, τι;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Μα, το έξυπνο κινητό! Θα
έμενε άναυδος μπροστά σε μία συσκευή που περιέχει όλες τις γνώσεις, τις τέχνες
τις θεωρίες (ακόμα και τους «Διαλόγους» του) και χωράει στην τσέπη μας. Που
φωτογραφίζει και βιντεοσκοπεί, κάνει υπολογισμούς, προβλέπει τον καιρό και
μεταφράζει σε όλες τις γλώσσες. Α – ναι και σε φέρνει σε επικοινωνία, ακόμα και
οπτική, με οποιονδήποτε άνθρωπο σε οποιοδήποτε μέρος της γης!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Φοβάμαι πως όταν θα γύριζε
πίσω, στα Ηλύσια Πεδία και τα έλεγε, θα τον έκλειναν σε ουράνιο φρενοκομείο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Εδώ και χρόνια ισχυρίζομαι
πως η μεγαλύτερη πνευματική δημιουργία της εποχής μας είναι η τεχνολογία. Και
επιμένω στη λέξη πνευματική. Δεν πρόκειται (όπως ισχυρίζονται οι
σοφολογιότατοι) για βίδες και μπουλόνια. Προϋποθέτει βαθιά γνώση σε πολλούς
επιστημονικούς αλλά και καλλιτεχνικούς τομείς, φαντασία, ευρηματικότητα,
επινοητικότητα και αισθητική. Έργα άλλης τέχνης. Εκεί συντελείται το νέο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Δυστυχώς στη χώρα μας την
τεχνολογία την χρησιμοποιούμε, αλλά δεν την εμπιστευόμαστε, ούτε την
αξιοποιούμε. Το ψηφιακό κράτος, που κάνει τα πάντα με ένα κλικ, το έφτιαξαν
άλλες χώρες – όχι εμείς. Και ένιωσα μεγάλη απογοήτευση όταν έμαθα πως οι
περισσότεροι υποψήφιοι για την ηγεσία του Νέου Κέντρου, απέρριψαν την «εξ
αποστάσεως ψηφιακή ψηφοφορία».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Άνθρωποι που θέλουν να
εκσυγχρονίσουν και να ανανεώσουν την Ελλάδα, προτιμούν τα (σταυρωμένα)
ψηφοδέλτια. Δηλαδή, τον αραμπά…<o:p></o:p></span></div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-7918783775920721792016-05-03T01:48:00.004-07:002016-05-03T01:48:36.991-07:00Οι τοίχοι που πληγώνουμε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Το να γράφεις στους τοίχους είχε νόημα την εποχή που
«ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία». Τότε κάποιος έπρεπε να τη γράψει στον
τοίχο με μπογιά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Και ναι, ο τοίχος ήταν κάποτε κόμβος επικοινωνίας -και
το facebook, τοίχο δεν έχει; Έπαιρνε πάνω του το σύνθημα και το αίτημα. Έγραφε
εκείνο που δεν τύπωνε η εφημερίδα. Έδινε βήμα σε ευρηματικούς στιχουργούς και
απελπισμένους καψούρηδες. Βαφόταν με συναίσθημα. Δεν ήταν μόνο ντουβάρι. Ήταν
και διέξοδος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Σήμερα υπάρχουν τα δίκτυα που καλύπτουν την
επικοινωνία του δρόμου. Έχεις μεγαλύτερο κοινό. Παίρνεις ανταπόκριση,
δημιουργείς ομάδα. Δεν επεμβαίνεις αυτοβούλως και παρανόμως σε δημόσια και
ιδιωτική περιουσία. Λες περισσότερα, ξεκούραστα και χωρίς κανένα ρίσκο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Και όμως. Ζητήστε από τα μάτια σας να συμπεριφερθούν
σαν να βλέπουν για πρώτη φορά το ελληνικό αστικό τοπίο. Να τα δουν όλα σαν μέσα
από βλέμμα ξένου. Όπως ένας άνθρωπος που φτάνει τώρα στην Ελλάδα. Από την αρχή.
Οι τοίχοι των πόλεων έχουν τεράστιες κηλίδες από μουτζούρες. Και πάνω τους μπορείς
να διαβάσεις τα πάντα: οπαδικά συνθήματα, καλέσματα του «χώρου», εφηβικές
αγάπες, ακατανόητα συνθηματικά που επιβεβαιώνουν το «ταγκάρισμα» της περιοχής,
κοινώς τον έλεγχο της από συγκεκριμένη παρέα και πάει λέγοντας. Το γκραφίτι
είναι άλλη περίπτωση, δεν μας απασχολεί εδώ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Οι άνθρωποι που γράφουν στους τοίχους δεν είναι λίγοι.
Και γράφουν παντού. Σε τοίχους και εισόδους πολυκατοικιών. Σε δημόσια κτίρια,
πάνω σε πεζοδρόμια και γέφυρες. Σε πανεπιστημιακά κτίρια, φυσικά. Συχνά δε,
ακόμα και σε διατηρητέα κτίρια ή σε εμβληματικά σημεία, όπως η αθηναϊκή
τριλογία. Η αλήθεια είναι ότι, προς το παρόν, δεν έχουμε δει το μαύρο ή το
κόκκινο σπρέι επάνω σε αρχαία μάρμαρα. Ποτέ δεν είναι αργά, πάντα υπάρχει
χρόνος μέχρι κάποιος να καταγγείλει την ταξική κοινωνία της αρχαίας Αθήνας. Δεν
θα το διαβάσει, βέβαια, ουδείς εκ των ενδιαφερομένων. Όμως ποιος στην
πραγματικότητα προσέχει τι γράφεται μέσα στις μουτζούρες των τοίχων; Ποιος από
σας θυμάται το σύνθημα που διάβασε πρόσφατα σε έναν τοίχο; Πιθανότατα οι μόνοι
που διαβάζουν τα μηνύματα των τοίχων είναι εκείνοι που τα έγραψαν και αυτοί που
καλούνται να τα υποστούν ή να τα σβήσουν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Γιατί συμβαίνει αυτό; Για ποιο λόγο το ελληνικό αστικό
περιβάλλον σημαδεύεται άτεχνα, αυθαίρετα, και χυδαία;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<strong><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;">Πρώτον</span></strong><span style="font-size: 12.0pt;">, επειδή σε μεγάλο
βαθμό, του «αξίζει» αυτή η μεταχείριση, τη διεγείρει. Οι άσχημες πόλεις ευνοούν
τις «βίαιες» συμπεριφορές. Θα δεις συνθήματα στο κέντρο της Αθήνας, αλλά δεν θα
δεις στην Πλάκα. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον κόσμο που κυκλοφορεί
στις συγκεκριμένες περιοχές. Είναι και ο σεβασμός που επιβάλλει ο χώρος. Αλλιώς
φέρονται οι άνθρωποι στο μετρό και αλλιώς στον Ηλεκτρικό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<strong><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;">Δεύτερον</span></strong><span style="font-size: 12.0pt;">, είναι τα
κατάλοιπα μίας πολιτικής αντίληψης που θεωρεί πράξη ανατροπής και αντίστασης
την επέμβαση σε έναν τοίχο. Βέβαια, κάποτε ήταν. Δεν είναι σήμερα. Όμως το
«ακτιβίστικο» και «επαναστατικό» κομμάτι της κοινωνίας μας πορεύεται με κώδικες
προηγούμενων δεκαετιών. Δεν χρειάζεται να είμαστε πολλοί. Αρκούν και τρία άτομα
για να γίνουμε «συλλογικότητα» και να βάψουμε μαύρο το Πολυτεχνείο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<strong><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;">Τρίτον</span></strong><span style="font-size: 12.0pt;">, είναι το πλαίσιο
ατιμωρησίας και η χαλαρότητα στην, προερχόμενη από τους πολίτες, αυθαιρεσία.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει περίπτωση να υποστείς ποινικές ή οικονομικές συνέπειες
έτσι και συλληφθείς με το σπρέι στο χέρι. Ξέρω ανθρώπους που έπιασαν στα πράσα
νεαρούς όταν έγραφαν για την ομάδα τους σε φρεσκοβαμμένο τοίχο. Εδώ και χρόνια
δεν έχουν βγάλει άκρη ώστε να αποζημιωθούν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<span style="font-size: 12.0pt;">Το θέμα είναι, βέβαια, βαθιά πολιτικό, γιατί ξεκινάει
από την αισθητική. Και είναι η αισθητική, ως έκφραση παιδείας, που σε σημαντικό
βαθμό προσδιορίζει και τη στάση μας στα κοινά. Το λέρωμα των τοίχων ανήκει ουσιαστικά
στο ίδιο πλαίσιο συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει τον «Ελληνάρα». Είναι η έλλειψη
σεβασμού προς το δημόσιο και το ιδιωτικό. Κάποτε μπορεί και να χρειαζόταν, ως
πράξη αντίστασης. Σήμερα είναι βαρβαρότητα που έχουμε συνηθίσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: 12.0pt;">Του Κώστα Γιαννακίδη, </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Protagon</span><span style="font-size: 12.0pt;">, 2-5-2016<o:p></o:p></span></div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-65692222046295362982016-03-28T08:42:00.000-07:002016-05-03T01:49:10.846-07:00Δεν είναι τέρατα και δεν είναι οι μόνες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Θα μπορούσε να είχε συμβεί οπουδήποτε. Συνέβη προ ημερών στην Κωνσταντινούπολη. Δύο γυναίκες που βιάζονταν, παρακίνησαν έναν άντρα που απειλούσε να αυτοκτονήσει, αλλά δίσταζε με αποτέλεσμα να προκαλέσει «μποτιλιάρισμα», τελικά να το κάνει: «Τελείωνε, επιτέλους. Είμαστε παγιδευμένες εδώ τόσες ώρες εξαιτίας σου. Άντε πήδα!» φώναξαν στον άνδρα που είχε σταματήσει το αυτοκίνητό του στη γέφυρα του Βοσπόρου και σκεφτόταν να πέσει στο κενό. Ο Ερόλ Τζετίν, λοιπόν, δρασκέλισε το κιγκλίδωμα της γέφυρας και πήδηξε από ύψος 64 μέτρων. Λίγο αργότερα τα μέλη των σωστικών συνεργείων ανέσυραν τη σορό του από τα νερά του Βοσπόρου, ενώ η αστυνομία συνέλαβε τις δύο γυναίκες, ηλικίας 49 και 27 ετών. Όπως μετέδωσε το τουρκικό τηλεοπτικό δίκτυο CNN-Türk, οι άνδρες της ειδικής ομάδας της αστυνομίας ήταν πολύ κοντά στο να πείσουν τον 45χρονο να μην αυτοκτονήσει...</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Ελαφρότητα ή κυνισμός επέκεινα της πωρώσεως; Σίγουρα επικράτηση της ατομικής βολής επί του αλλότριου προβλήματος. Επισκίαση της ανθρωπιάς από τον εγωισμό. Εγκλωβισμός σε έναν προσωπικό μικρόκοσμο, απρόσβλητο ακόμη και από την απειλή του θανάτου (του άλλου), από τη σκέψη, να βρεθούν κάποτε οι ίδιες στη θέση του άτυχου αυτόχειρα.</div>
<div id="adman-UID1" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; height: 0px; line-height: 17.856px; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px;">
<iframe allowfullscreen="true" frameborder="0" height="400" id="innerIframe" mozallowfullscreen="true" scrolling="no" style="box-sizing: border-box;" webkitallowfullscreen="true" width="444"></iframe></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Δεν είναι τέρατα και δεν είναι οι μόνες, παρά μόνο δύο τυχαίες περιπτώσεις ανάμεσα στους πολλούς που κυκλοφορούν στους δρόμους γαλβανισμένοι μέχρι αναισθησίας από τον ατομισμό. Είναι ίσως οι ίδιοι άνθρωποι που παρκάρουν στις διαβάσεις των πεζών, που πιάνουν τη συζήτηση μπρος σε μια πόρτα, αδιαφορώντας αν φράζουν την είσοδο στους άλλους, που στέκονται μπρος απ’ όλους στο φανάρι, ώστε να ξεκινήσουν πρώτοι, που παραγκωνίζουν εκείνους που περιμένουν στην ουρά, για να φτάσουν γρήγορα στο ταμείο, που σε ξενυχιάζουν στο λεωφορείο και ούτε τους περνάει από το μυαλό να ζητήσουν συγγνώμη κ.ο.κ. Για τον καθένα από αυτούς δεν υπάρχει άλλος, παρά μόνο ο εαυτός τους, το μοναδικό ακλόνητο σημείο στο σύμπαν. Η ελευθερία τους έρχεται αντιμέτωπη με την «οχληρή» ελευθερία των άλλων. Μικρή αίσθηση σύνδεσης, συγγένειας με τους άλλους.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Και, όμως, οι περισσότεροι, ή και όλοι, θα έδειχναν συμπόνια προς τον πάσχοντα, εκείνη την παλιά αυτονόητη ευσπλαχνία. Όμως η φωνή του ανθρώπου που κοιμάται στο βάθος κάθε ανθρώπου είναι ισχνή. Σε έναν κόσμο που διέπεται από τη λογική της ανταγωνιστικότητας, της πρωτιάς, ο καθένας βαδίζει μόνος. Το ενδιαφέρον για τον άλλο είναι μια στάση με μηδενική οικονομική απόδοση, δεν έχει τιμή, «βάρος». Είναι μια πνοή αέρα που δεν καταλαμβάνει θέση σε ένα χώρο ρυθμισμένο να παράγει για να καταναλώνει. Το άτομο συνθλίβεται μέσα στα μεγάλα τεχνικά γραφειοκρατικά συστήματα, και είναι στον ελεύθερο χρόνο, στην ιδιωτική ζωή που ψάχνει να βρει ενδιαφέρον, επάρκεια και ευχαρίστηση. Ακόμη κι αν δεν γυρίζει την πλάτη σε ό,τι συνιστά πρόβλημα, στην εξαθλιωμένη ζωή μέσα σε μια ξένη κοινωνία, στην ανημπόρια ή στη δύναμη του ανθρώπου, και μπορεί να κλάψει στη θέα ενός νεκρού προσφυγόπουλου, δεν επενδύει σε τίποτα πέρα από τη ζωή του. Αρνείται να ταράξει ό,τι έχει τακτοποιηθεί μέσα στα καθημερινά του δόγματα.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Όμως, αν λησμονήσει την κοινή ανθρώπινη μοίρα, τη γειτονική ύπαρξη, θα λησμονήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Θα ξαναγυρίσει στο αρχέγονο χάος. Και κανένα όνειρο δεν θα εξωραΐζει πια την άγονη απεραντοσύνη.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Της Τασούλας Καραϊσκάκη, αναδημοσίευση από την <a href="http://www.kathimerini.gr/852864/opinion/epikairothta/politikh/den-einai-terata-kai-den-einai-oi-mones" target="_blank">Καθημερινή</a></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 14.88px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
<br /></div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-14220244426598426392016-01-24T02:51:00.003-08:002016-01-24T02:51:35.079-08:00Μαθητές υπό την πίεση της βαθμοθηρίας και των γονέων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; text-align: justify;">
Ακραία, χωρίς αμφιβολία, η ενέργεια ενός δασκάλου δημοτικού να στείλει στους γονείς των μαθητών του επιστολή, εξηγώντας πως βαθμολόγησε τα παιδιά με άριστα, κατόπιν ισχυρών πιέσεων που του άσκησαν ορισμένοι εξ αυτών. Διευκρινίζοντας ότι η αξιολόγησή του δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, διατυπώνει την ευχή τα παιδιά να καταφέρουν στο μέλλον να κατακτήσουν τους ίδιους βαθμούς με την αληθινή τους αξία.</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
Η επιστολή κυκλοφόρησε πρόσφατα στο Διαδίκτυο, φέρνοντας τον εκπαιδευτικό σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση στο εργασιακό του περιβάλλον –απειλήθηκε ακόμη και με ΕΔΕ–, καθώς μία κίνηση καλοπροαίρετη, σύμφωνα με τον ίδιο, διέρρευσε χωρίς να το επιθυμεί, όταν μάλιστα ανάλογη πίεση δέχονται από τους γονείς εκπαιδευτικοί σε πολλά ελληνικά σχολεία.Τι αποτυπώνει αλήθεια μία τέτοια κίνηση; Αν και υπερβολική αυτή καθεαυτή ως αντίδραση, μήπως τελικά η βαθμοθηρία είναι βαθύτερα ριζωμένη στο DNA των γονέων – αλλά και των ίδιων των παιδιών;</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
«Ωχ! Πήρα 19 Γεωγραφία. Ποιος την ακούει τώρα τη μάνα μου που δεν έφερα 20!» μονολογεί ο 12χρονος Γιάννης επιστρέφοντας το μεσημέρι από το σχολείο. «Καλά εσύ πήρες 18, ο Γιώργος όμως σε πέρασε;», επιμένει να ανακρίνει κάθε φορά τον γιο της, μαθητή Α΄ Γυμνασίου, η κ. Κατερίνα. Η πραγματικότητα, κοινή σε μεγάλη μερίδα οικογενειών.</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
Από το Δημοτικό</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
«Το άγχος επίδοσης είναι πλέον ιδιαίτερα αισθητό. Η βαθμοθηρία ξεκινά νωρίς. Στις μικρότερες τάξεις εκδηλώνεται με την τελειομανία – να είναι το παιδί γραμμένο, τα τετράδια άψογα... Από την Ε΄ τάξη, κατά την οποία, από το Αριστα ή το Καλά η βαθμολογία γίνεται αριθμητική, ο στόχος των υψηλών επιδόσεων μπαίνει στο κάδρο. Στο Γυμνάσιο, το κυνήγι του βαθμού εντείνεται, ενώ πλέον στο Λύκειο εγκαθιδρύεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του εφήβου, που πελαγώνει, έχει εκρήξεις θυμού ή πανικού. Υποφέρει αλλά δεν ξέρει πώς αλλιώς να διαχειριστεί την κατάσταση, όντας εγκλωβισμένος σε μία «επένδυση στην τελειότητα». Και οι γονείς; Είναι διατεθειμένοι να τα παραβλέψουν όλα, αρκεί να έρθει η επιτυχία στις εξετάσεις. «Εντάξει, μία χρονιά είναι, θα πιεστεί λίγο...», αποτυπώνει την κατάσταση η κ. Αντζελα Ματσακά, σχολική ψυχολόγος. Τι εισπράττουν οι εκπαιδευτικοί από τους γονείς; «Το παιδί μου είναι πραγματικά ξεχωριστό. Απορώ πώς δεν το βλέπετε!», «Είναι το εξυπνότερο παιδί σε όλο το σχολείο!», «Καλό το 18, υπάρχει όμως και το 20...», «Είσαι ο καλύτερος κι απαιτείς από τον εαυτό σου μόνο το άριστα». «Ωραία, πήρε το παιδί μου 19. Ποιος είναι όμως ο μέσος όρος της τάξης;», μερικές από τις συνηθέστερες αντιδράσεις, σύμφωνα με την κ. Ιωάννα, φιλόλογο με πολυετή εμπειρία.</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
Ποιο είναι το «κρυμμένο μήνυμα» πίσω απ’ όλα αυτά κατά την ειδικό; «Συνήθως, αν και υπαρκτή η απαίτηση για υψηλούς βαθμούς, δεν εκφράζεται ρητά. Εκδηλώνεται με έντονο άγχος για τη μελέτη του παιδιού και πίεση, η οποία συχνά συνοδεύεται από λεκτική ή σωματική βία. Κι όταν έρχεται ο βαθμός, αν είναι καλός, διακρίνεις μία ικανοποίηση, σαν να ανήκει η επιβράβευση στον γονέα. Στην αντίθετη περίπτωση, οι γονείς αντιδρούν με “μούτρα”, δείχνουν την απογοήτευσή τους. Ο λόγος; Ευθύνεται κυρίως η απουσία ρεαλιστικών προσδοκιών σε σχέση με τις επιδόσεις των παιδιών. Οι γονείς δεν συνειδητοποιούν ότι το κάθε παιδί έχει τη δική του νοημοσύνη, ιδιοσυγκρασία και κλίσεις. Δεν μπορούν όλα να ανταποκριθούν ή χρειάζονται έναν εναλλακτικό τρόπο μάθησης».</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
Ενας φαύλος κύκλος</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
Και πώς λειτουργούν τα παιδιά κάτω από την πίεση της βαθμοθηρίας; Οπως εξηγεί η κ. Ματσακά, «παρουσιάζουν αγχώδεις εκδηλώσεις, τικ, τριχοτιλλομανία, χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δίνουν μεγάλη έμφαση στην καταναγκαστικότητα – όπως, “πρέπει να τα κάνω όλα τέλεια”. Απόρροια όλων αυτών, η πεσμένη διάθεση, το κλάμα, η δυσκολία συγκέντρωσης και προσαρμογής, ίσως και η άρνηση για το σχολείο. Βλέπεις μαθητές της Γ΄ Δημοτικού να λένε “δεν είμαι καλός”, “έκανα δύο λάθη, δεν αξίζω” – κυρίως τα πιο έξυπνα παιδιά με αυτογνωσία, έχουν μεγάλη πρόσβαση σε τέτοιες σκέψεις.</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
Η κατάσταση επιδεινώνεται στην εφηβεία, καθώς υπεισέρχεται έντονα ο ψυχολογικός παράγοντας, οι ορμονικές και ψυχοσεξουαλικές αλλαγές. Εκεί, το παιδί μπορεί να παρουσιάσει κατάθλιψη αλλά και απώλεια σχέσεων, να δυσκολεύεται δηλαδή να διατηρήσει φιλίες, να απομονωθεί ενώ παράλληλα, οι σχέσεις με τους γονείς γίνονται πολύ συγκρουσιακές. Αποτέλεσμα; Ενας φαύλος κύκλος - το άγχος επίδοσης επηρεάζει την απόδοση των παιδιών και το αντίστροφο». Ποιος ευθύνεται τελικά; Η ειδικός αποφαίνεται πως «το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας ενισχύει τη βαθμοθηρία. Οι γονείς έχουν προσαρμοστεί σ’ αυτό, οπότε οι δύο πλευρές αλληλοτροφοδοτούνται».</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
Εμφαση στη μελέτη αντί για το αποτέλεσμα</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
«Επειδή η βαθμοθηρία καλλιεργείται συνήθως από νωρίς, καλό είναι οι γονείς να αλλάξουν εγκαίρως τον τρόπο νοηματοδότησης της επίδοσης» συμβουλεύει η σχολική ψυχολόγος, κ. Αντζελα Ματσακά.</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
Τι σημαίνει ο βαθμός; Σύμφωνα με την ίδια, «δεν είναι παρά ένα μέσο για να ενισχυθεί η προσπάθεια του παιδιού. Δεν είναι αντανάκλαση της αξίας του, ούτε δείκτης της νοημοσύνης του, ενώ δεν εξασφαλίζει τη μελλοντική επιτυχία του στη ζωή. Αν το καταλάβει ο γονιός, θα το καταλάβει και το παιδί. Καλό είναι να δοθεί έμφαση στη διαδικασία της μελέτης αντί για το αποτέλεσμα, να αναδειχθεί η σημασία της γνώσης, προκειμένου να αποσυνδεθεί ο βαθμός από την “αξία” του μαθητή. Ειδικά στο δημοτικό, αυτό γίνεται πολύ εύκολα, συσχετίζοντας τις σχολικές γνώσεις με την καθημερινή ζωή, με μία λειτουργικότητα – π.χ. χρήση μαθηματικών στα ψώνια ή στο μαγείρεμα. Σημαντικό, επίσης, είναι να αμφισβητήσουμε όλη αυτή την “επένδυση στην τελειότητα”, παύοντας να επισημαίνουμε διαρκώς τα λάθη. Ο χαμηλός βαθμός δείχνει ότι “μάλλον κάτι δεν πήγε καλά” και από κάτι τρομακτικό ή απειλητικό, μετατρέπεται σε χρήσιμο μήνυμα που θα οδηγήσει στη βελτίωση. Και το πιο σημαντικό: να προσαρμόσουν οι γονείς τις προσδοκίες τους στις πραγματικές δυνατότητες του παιδιού τους, να το βοηθήσουν να δει τις ικανότητες για να τις αξιοποιήσει αλλά και τις αδυναμίες του, ώστε να τις δουλέψει».</div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
Αναδημοσίευση από το <a href="https://www.alfavita.gr/arthron/mathites-ypo-tin-piesi-tis-vathmothirias-kai-ton-goneon" target="_blank">Alfavita</a></div>
<div class="rtejustify" style="background-color: white; color: #222222; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 26px; margin-bottom: 15px; margin-top: 15px; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-11836804807945558542015-12-18T03:34:00.001-08:002015-12-18T03:34:25.739-08:00Σε αναζήτηση νοήματος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<header style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 16px; line-height: 14.5455px;"><h2 class="item-title" style="box-sizing: border-box; direction: ltr; font-family: kasaBbatoxbold, Georgia, serif; font-size: 2rem; font-weight: normal; letter-spacing: -0.5px; line-height: 1; margin: 0rem 0px 0.5rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
</h2>
</header><br />
<div class="row" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; direction: ltr; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 16px; line-height: 14.5455px; margin: 0px; max-width: none; padding: 1rem 0px; width: auto;">
<div class="large-9 columns" style="box-sizing: border-box; direction: ltr; float: left; margin: 0px 0px 1.5rem; padding: 0px 20px 0px 0px; position: relative; width: 464.077px;">
<div class="freetext" style="border-top-color: rgb(230, 230, 230); border-top-style: solid; border-top-width: 1px; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: kasaBbatosb, sans-serif; font-size: 0.93rem; line-height: 1.2; margin: 0px; padding: 15px 0px 0px;">
<div style="box-sizing: border-box; direction: ltr; font-family: inherit; font-size: 1em; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Τα έργα στα οποία κυριαρχούν το σεξ και η βία πυκνώνουν τα τελευταία χρόνια. Και τα δύο θέματα αποτελούν αρχέγονα μοτίβα των τεχνών, ασχέτως αν προβάλλονται ελλειπτικά ή με ωμή αναπαράσταση των πράξεων. Στην αρχαία τραγωδία, η βία δεν εμφανίζεται στη σκηνή του θεάτρου και υπάρχει για να θυμίζει στους ανθρώπους τη σημασία της μετριοπάθειας. Καθώς η δυνατότητά τους να γνωρίζουν και να ελέγχουν το ριζικό τους περιορίζεται από την κοντόφθαλμη προοπτική των συμφερόντων που υπηρετούν, οι συνέπειες των πράξεών τους έχουν μεγαλύτερο χρονικό βάθος από τα πρόσκαιρα οφέλη που δρέπουν. Η μετριοπάθεια, ως φυσικό επακόλουθο της αυτογνωσίας, είναι το μεγάλο δίδαγμα της αρχαίας τραγωδίας, το οποίο λανθάνει σήμερα.<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Αντίθετα με τον κόσμο της τραγωδίας, ο μεταμοντέρνος κόσμος είναι χωρίς έρμα. Η βία του είναι ανεξήγητη, και γι’ αυτό ανεξέλεγκτη. Η μεταμοντέρνα αντίληψη είναι ότι οι ανθρώπινες πράξεις έχουν αποκλειστικά υποκειμενικά ελατήρια, και γι’ αυτό οδηγούνται συνήθως από την ιδιοτέλεια και την αυτοϊκανοποίηση. Η αποβολή των κανονιστικών όρων από τη συμπεριφορά του μεταμοντέρνου ανθρώπου στις τέχνες καθιερώνει την άμεση ικανοποίηση ως ζητούμενο σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνίας. Η ανεξέλεγκτη βία έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της αντίληψης αυτής.</div>
<div style="box-sizing: border-box; direction: ltr; font-family: inherit; font-size: 1em; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Το μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα Κόρμακ Μακ Κάρθι «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» μεταφέρθηκε με αριστοτεχνικό τρόπο από τους αδελφούς Κοέν στην οθόνη με όλη την αγριότητα που χαρακτηρίζει τα έργα του Μακ Κάρθι. Αναρωτιέται όμως ο θεατής αν ο ανέκφραστος επαγγελματίας δολοφόνος (Μπαρδέμ), που εκτελεί μεθοδικά τα θύματά του χρησιμοποιώντας όπλο το οποίο λειτουργεί με πεπιεσμένο αέρα για να σκοτώνει αθόρυβα τα μεγάλα ζώα στα σφαγεία, είναι το μοναδικό μήνυμα της ταινίας. Σε ποια σκέψη μάς παραπέμπουν οι δημιουργοί οι οποίοι ασχολούνται εδώ με έναν απόλυτα περιθωριακό υπόκοσμο; Βέβαια, το περιθώριο εντυπωσιάζει τους άπραγους αστούς που η ζωή τους κυλάει χωρίς συγκλονιστικές εμπειρίες, ώστε το εικονικό σεξ και η βία να αφυπνίζουν για λίγο τη φαντασία τους.</div>
<div id="adman-UID1" style="box-sizing: border-box; direction: ltr; height: 0px; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px;">
<iframe allowfullscreen="true" frameborder="0" height="400" id="innerIframe" mozallowfullscreen="true" scrolling="no" style="box-sizing: border-box;" webkitallowfullscreen="true" width="444"></iframe></div>
<div style="box-sizing: border-box; direction: ltr; font-family: inherit; font-size: 1em; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Ομως η τέχνη πάσης μορφής εμπλέκεται σε τελευταία ανάλυση και με ζητήματα ηθικής και εκπαίδευσης. Ποια η σημασία τού να εκτίθεται ο θεατής σε αγριότητες χωρίς περιεχόμενο ή δίδαγμα; Ο εθισμός στη σκληρότητα της επαρχιακής πατριαρχίας οδηγεί τα παιδιά σε έναν μελλοντικό ολοκληρωτικό κόσμο. Ο προβληματισμός αυτός κάνει τη «Λευκή κορδέλα» του Μίκαελ Χάνεκε μια τελείως διαφορετική εμπειρία από εκείνη του Κόρμακ Μακ Κάρθι.<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Οι υπερπαραγωγές της ιστορικής φαντασίας, όπως η τριλογία του Τόλκιν ο «Αρχοντας των δαχτυλιδιών», προοριζόταν κάποτε για μεγάλους και παιδιά. Παρουσίαζε τα παιχνίδια εξουσίας σε κάποιον άγνωστο μεσαιωνικό χρόνο με τη γεωγραφία της «μέσης γης» και κατηγορίες ζωντανών όντων που δεν ήταν όλοι «άνθρωποι», αλλά μπορούσαν να συμπράξουν χωρίς να απαξιώνουν οι μεν τους δε. Η ισότητά τους δομείται στο δικαίωμα της ύπαρξης, και γι’ αυτήν αγωνίζονται κατά των δυνάμεων που θέλουν να τους καταργήσουν.<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Η τηλεοπτική σειρά «Παιχνίδι των θρόνων» (Game of Thrones) είναι αυστηρώς ακατάλληλη για παιδιά αλλά και για ενήλικες. Πέρα από το σεξ, που παρουσιάζεται σε όλες τις πιθανές ποικιλίες και συνδυασμούς, υπάρχει και η ψυχολογική βία που ασκείται χωρίς αποχρώντα λόγο στους θεατές, ώστε να παρακολουθούν όλους τους καλούς ήρωες να σφαγιάζονται και τους κακούς να θριαμβεύουν (τουλάχιστον στην πρώτη σεζόν). Το παιχνίδι της εξουσίας είναι παλαιό θέμα στη λογοτεχνία, το παιχνίδι με τα συναισθήματα των θεατών είναι το σπορ των δημιουργών της σειράς, ώστε να συμπεραίνουμε ότι μόνο τα καθάρματα προορίζονται γι’ αυτό τον κόσμο γιατί αντιλαμβάνονται τους κανόνες του παιχνιδιού.<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Οσοι ζήσαμε κάποτε τη δολοφονία του προέδρου Κένεντι και παρακολουθήσαμε καρέ καρέ την ταινία μιας ερασιτεχνικής μηχανής που συνέλαβε τυχαία το φοβερό γεγονός καθώς συνέβαινε αναρωτηθήκαμε μήπως η τέχνη αντιγράφει απλώς μια ανεξήγητη πραγματικότητα με όλη της την ψυχρή αντικειμενικότητα. Ομως, η πραγματικότητα η οποία μας περιβάλλει δεν γράφεται από κάποιον επώνυμο ούτε είναι προϊόν μιας εσκεμμένης υπόθεσης εργασίας. Ασφαλώς, η ζωή προσφέρει την πρώτη ύλη για όλες τις δημιουργίες των ανθρώπων, αλλά είναι χαοτική και αποκρυπτογραφείται εν μέρει μόνο, από θετικούς επιστήμονες και φιλοσόφους, αφήνοντας τα πιο σημαντικά ερωτήματα στο σκοτάδι.<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Δεν είναι υποχρεωτικό η μίμηση της ζωής από την τέχνη να έχει διδακτικά μηνύματα, εφόσον αποτελεί τίμιο καθρέπτη της εσωτερικής μας αλήθειας. Η φύση μπορεί να είναι αδυσώπητη, όμως οι άνθρωποι ζουν δίνοντας νόημα στις πράξεις τους. Ποια η έννοια της περιφρόνησης αυτής της πραγματικότητας από κάποιον δημιουργό; Η εικονική αγριότητα όταν δεν έχει αυτό το νόημα δεν προκαλεί κάθαρση στον θεατή, απλώς τον ταράζει. Το έσχατο όριο της τέχνης είναι να προσφέρει στον θεατή ένα κουβάρι για να το ξεμπερδέψει ο ίδιος.</div>
<div style="box-sizing: border-box; direction: ltr; font-family: inherit; font-size: 1em; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
<em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">* Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.</em></div>
<div style="box-sizing: border-box; direction: ltr; font-family: inherit; font-size: 1em; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizeLegibility;">
Αναδημοσίευση από την <a href="http://www.kathimerini.gr/842091/opinion/epikairothta/politikh/se-anazhthsh-nohmatos" target="_blank">Καθημερινή</a></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-31472070744182305302015-11-26T23:09:00.000-08:002015-11-26T23:09:01.539-08:00Η Β΄ γυμνασίου παραπονιέται...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Κι αν είστε χωρισμένοι, που με ενοχλεί
κάπως, δεν πειράζει, μου φτάνει που με αγαπάτε.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Θα ήθελα να έχουμε περισσότερο χρόνο, να
τον περνάμε μαζί σαν οικογένεια.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">…και προσπάθησα να σας ρωτήσω γι’αυτό το
θέμα, συνέχεια έχετε δουλειά και δεν μπορείτε, μου λέτε να έρθω μετά και να σας
το πω.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">… οι συνεχείς καυγάδες που υπάρχουν
ανάμεσα σε εμένα και την αδελφή μου, στους οποίους επεμβαίνετε και θα σας
παρακαλούσα να τα «βρίσκουμε» μόνες μας και είμαι σίγουρη ότι θα τα
καταφέρουμε.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να με αφήνετε
να έρθω (από το σχολείο) καμιά φορά μόνη μου ή μαζί με τους φίλους μου για να
μάθω πώς είναι «να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα».<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Θέλω να σας μιλήσω για την πίεση και το
άγχος που εισπράττω κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά με το σχολείο, ή όταν
υπάρχει κάποιο πρόβλημα μεταξύ σας, όλο αυτό μου προκαλεί μια ψυχολογική πίεση.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Είστε πολύ καλοί γονείς που φροντίζουν,
βοηθούν και συμπαραστέκονται στα παιδιά τους. Σας Ευχαριστώ!<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Δεν περνάτε αρκετή ώρα μαζί μας, λόγω της
δουλειάς σας, δεν συζητάτε μαζί μας και δεν ακούτε τα προβλήματά μας.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Ξεχνάτε πως κάποτε ήσασταν κι εσείς παιδιά
και κάνατε κι εσείς λάθη και απερισκεψίες. Αφήστε μας λοιπόν να κάνουμε κι
εμείς λάθη και να μάθουμε από αυτά.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Δεν με πειράζει που έχετε χωρίσει γιατί
μιλάτε και είστε σαν φίλοι.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Αφήστε με λοιπόν κι εμένα να κάνω τα δικά
μου λάθη για να μάθω από αυτά.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Μην ελέγχετε τα πάντα στη ζωή μου. Δείξτε
μου λίγη εμπιστοσύνη. Μπορεί να εκπλαγείτε από τα πράγματα που θα μπορούσα να
κάνω.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Πρέπει να μου λέτε την αλήθεια, όσο σκληρή
και αν είναι.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Μερικές φορές πρέπει να με ακούτε και να
μη με αποπαίρνετε.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Πολλές φορές όταν γυρνάς από τη δουλειά
και είσαι κουρασμένη, έχεις πολύ κακή διάθεση και μας φωνάζεις με το παραμικρό.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Καταλαβαίνω τη διάθεση που έχεις να
κάνουμε μαζί πράγματα και ειδικά προπονήσεις, αλλά όταν δεν τα πηγαίνω καλά,
γίνεσαι πολύ σκληρός μαζί μου.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Παρόλα τα παράπονά μου, ξέρω ότι με
αγαπάτε και σας αγαπάω και εγώ πολύ.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">…θα μου άρεσε να μη με συγκρίνες με άλλα
παιδιά.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">… έχω την αίσθηση πως δεν είστε
ευχαριστημένοι από την προσπάθειά μου. Αυτό το συμπεραίνω από τη δυσανασχέτησή
σας και το κλασικό «αλλά» μετά από κάθε «μπράβο».<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Θα σε παρακαλούσα η αξιολόγηση που μου
κάνεις να έχει γενική εικόνα και όχι να έχει δώσει βάση σε ένα διαγώνισμα, στο
οποίο δεν τα κατάφερα τόσο καλά όσο περίμενες.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Όταν κάνω κάτι που δεν είναι σωστό ή όταν
τσακωνόμαστε για τον οποιοδήποτε λόγο σε παρακαλώ πολύ μη φωνάζεις! Δε λέω ότι
δεν έχεις λόγο να μου φωνάζεις, αλλά σε παρακαλώ, αν είναι να με τιμωρήσεις να
το κάνεις πιο ήσυχα.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Το μόνο μικρό παράπονο που έχω είναι ότι
δεν ξοδεύουμε πολύ χρόνο μαζί τις καθημερινές γιατί δουλεύετε… Όμως δεν με
πειράζει διότι αυτόν τον χαμένο χρόνο τον αναπληρώνουμε
τα σαββατοκύριακα, καθώς επίσης γνωρίζω ότι δουλεύετε για να μη μας λείψει
τίποτα.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Επίσης μη δίνεις σημασία μόνο στο ότι
έγραψα εννιά στη Φυσική γιατί έγραψα δεκαεννιά και μισό στα Μαθηματικά και
δεκαοχτώ στα Θρησκευτικά.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">Μην κατηγορείτε εμάς για ό,τι συμβαίνει σε
σας.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><span style="font-family: inherit , serif; font-size: 18pt;">…δεν με εμπιστεύεστε. Θεωρείτε, δηλαδή,
ότι αν δε με ελέγξετε ή δε μου υπενθυμίσετε τι υποχρεώσεις έχω για το σχολείο,
δε θα τα πάω καλά.<o:p></o:p></span></i></div>
</div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-6704525098262116112015-02-23T03:10:00.005-08:002015-02-23T03:10:53.017-08:00Χαμένοι στο διαδίκτυο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;">Αν παλαιότερα αυτό που ονειρευόταν ένας έφηβος με την είσοδό του στο πανεπιστήμιο ήταν η ελεύθερη φοιτητική ζωή, οι γνωριμίες, οι ερωτικές σχέσεις, τα πάρτι, σήμερα εκείνο που κυρίως προτιμά είναι τα ηλεκτρονικά gadgets και η ζωή στο Διαδίκτυο. Ερευνητές ζήτησαν από 1.200 Αμερικανούς φοιτητές να επιλέξουν αυτό που περισσότερο ποθούν, ανάμεσα σε 77 επιλογές. Δήλωσαν, λοιπόν, ότι αυτό που περισσότερο λαχταρούν είναι ένα συγκεκριμένο έξυπνο κινητό (η τελευταία εκδοχή του πούλησε σε δύο ημέρες τον περασμένο Σεπτέμβριο 10 εκατ. κομμάτια). Επειτα, θα ήθελαν να απολαύσουν έναν καφέ. Η τρίτη επιλογή τους ήταν να στείλουν ένα μήνυμα, η τέταρτη να μπουν στο facebook, η πέμπτη να αποκτήσουν μια ταμπλέτα της ίδιας εταιρείας (η πρώτη ανά τον κόσμο σε πωλήσεις – 50 έως 80 εκατ. κομμάτια ετησίως). Οι επόμενες δέκα επιλογές τους έχουν ως εξής. Να μπουν στο Instagram, να πιουν μια μπίρα, να επικοινωνήσουν με snapchat (αποστολή σε αυστηρά επιλεγμένους χρήστες φωτογραφίας ή βίντεο, που σε λίγα δευτερόλεπτα διαγράφεται), να κάνουν γυμναστική, να μπουν στο twitter, να ανοίξουν το laptop, να δουν τον κολλητό/ή τους, να βγουν για ένα ποτό, να παίξουν ποδόσφαιρο με την ομάδα της σχολής τους, να βγάλουν selfies.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;">Το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας γίνεται πια μέσα από τη μικρή οθόνη. Τα σώματα έχουν βολευτεί στη σκυφτή στάση με το δάχτυλο στη συσκευή, μέσα από αυτήν γίνεται το βύθισμα στον παλμό των στιγμών, σε έναν ιστό από δεσμούς και αντιθέσεις, ποντίσματα και εξάρσεις, την ακατάπαυστη οφιοειδή κίνηση της ζωής.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;">Ο μέσος χρήστης έξυπνου κινητού το χρησιμοποιεί περισσότερες από 1.500 φορές την ημέρα ή επί 3 ώρες και 16 λεπτά, ενώ τα δύο τρίτα «μπαίνουν» να κάνουν μία από τις 221 διαφορετικές εργασίες που πραγματοποιούν από το κινητό χωρίς να το συνειδητοποιούν. Είναι ο σύντροφός μας (ο... εξανθρωπισμός της συσκευής αποτελεί την πιο βαθιά αλλαγή), το παιχνίδι, το φυλαχτό, το αποκούμπι, το «όπλο». Η επέκταση του κεντρικού νευρικού μας συστήματος, το alter ego, ο διασκεδαστής, η ασπίδα προστασίας σε ένα εχθρικό περιβάλλον, το ηρεμιστικό. Αμερικανική έρευνα έδειξε ότι μια σύντομη επικοινωνία μέσω κινητού συμβάλλει στην έκκριση ενδορφινών, των φυσικών χημικών ουσιών που ανακουφίζουν από το στρες.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;">Ετσι, γίνεται όλο και πιο σφιχτός ο εναγκαλισμός με μια τεχνολογία που καθιστά τα πάντα εύκολα. Πιο ευρεία η κοινωνικοποίηση χωρίς φυσική παρουσία. Πιο συχνή η παράδοση της προσωπικής ζωής, το μάρκετινγκ του εαυτού, στο αχανές Διαδίκτυο. Στο εδώ και στο παντού (όλοι οι τόποι είναι εδώ). Σε ένα παρόν διαρκώς μεταλλασσόμενο.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;">Το Ιντερνετ έφερε μια μετατόπιση από τους θεσμούς στα άτομα. Τα blogs κατήργησαν τη διάκριση παραγωγών-καταναλωτών πληροφοριών· σήμερα όλοι μπορούμε να είμαστε παραγωγοί. Στη μεγάλη δημοκρατία του Ιντερνετ κάθε χρήστης είναι εν δυνάμει ρεπόρτερ και σχολιαστής. Μεταδότης των δικών του και ξένων ιδεών. Το πρόβλημα είναι ότι η έκρηξη της διαδικτυακής επικοινωνίας και η αύξηση των μέσων δείχνουν να έχουν στρεβλώσει τη βασική αφετηρία (την αναζήτηση για θερμότερη συντροφιά, μεγαλύτερη ελευθερία, περισσότερη συμπαράσταση) και να έχουν εξαφανίσει τον τελικό προορισμό. Εχουμε χαθεί στη διάδραση...</span><br />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 17.9200000762939px;">Της Τασούλας Καραϊσκάκη, αναδημοσίευση από την <a href="http://www.kathimerini.gr/803792/opinion/epikairothta/politikh/xamenoi-sto-diadiktyo" target="_blank">Καθημερινή</a></span></div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-42310232755267298402014-10-27T04:09:00.001-07:002014-10-27T04:09:03.916-07:00Ο ιστός που μας κρατάει<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Κάτι αλλάζει στη ζωή μας. Ενας καταιγισμός email από ομάδες βοήθειας φτάνουν καθημερινά στους υπολογιστές μας, όλο και πιο πυκνά, όλο και πιο οργανωμένα μετά το καλοκαίρι, με εντυπωσιακές δράσεις. Χιλιάδες πρέπει να είναι πλέον τα εθελοντικά δίκτυα, που προσφέρουν στήριγμα εκεί όπου η πολιτεία αποσύρει το δικό της λόγω λειψών κονδυλίων, νοοτροπίας, αγκυλώσεων, δημοσιοϋπαλληλικής αδιαφορίας, που διανέμουν αγαθά και υπηρεσίες, τα περισσότερα χωρίς ιδιοτελείς βλέψεις. Εισχωρούν στη σάρκα της κοινωνίας, ως αόρατος ιστός, κρατώντας την όσο γίνεται ορθή, συνεκτική. Δίκτυα άμεσης συνδρομής, παράκαμψης μεσαζόντων, νομικής υποστήριξης, ελεύθερου λογισμικού, ελεύθερων μετακινήσεων, τράπεζες χρόνου, συνεταιρισμοί ζωντανής οικονομίας, κοινωνικά ιατρεία, οικο-κοινότητες, πρωτοβουλίες διαχείρισης απορριμμάτων, παιδικά στέκια... Πολίτες παίρνουν σκούπα και φαράσι και καθαρίζουν τον δρόμο, το πάρκο της γειτονιάς, μαγειρεύουν για φτωχούς, προσφέρουν από τα περισσευούμενα, απασχολούν παιδιά εργαζόμενων γονέων, φροντίζουν ηλικιωμένους, απαλύνουν τον πόνο ανιάτων, επαγγελματίες περιθάλπουν ανασφάλιστους, εμβολιάζουν άπορα νήπια, χειρουργούν δωρεάν, μορφώνουν παιδιά κι ενήλικες, δίνουν παραστάσεις σε νοσοκομεία και ιδρύματα, απομακρύνουν από το χείλος του γκρεμού χρήστες ουσιών, προσφέρουν ευκαιρίες ζωής σε ερείπια του περιθωρίου, σβήνουν φωτιές, προστατεύουν οικοτόπους, αποκαλύπτουν κρυμμένα «αποστήματα», οργανώνουν ιδέες και τάσεις, θέτουν στην ημερήσια διάταξη καίρια θέματα περισσότερο απ’ ό,τι οι κυβερνήσεις, δημιουργούν αυτόνομες κοινότητες πολιτών, νέα πεδία δημόσιας έκφρασης...</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Μια νέα αντίληψη πλάθεται μεταξύ νέων και ηλικιωμένων, αντρών και γυναικών που βαρέθηκαν να μαραζώνουν στο άγονο έδαφος των πολλαπλών διαψεύσεων και δρουν κινητοποιημένοι από την ανάγκη του άλλου ή την κοινή ανάγκη, ανασκάπτοντας παλιά κοινωνικά θεμέλια: ότι τίποτα δεν πετυχαίνουμε μόνοι, χωρίς τον διπλανό μας. Οτι το σύνολο είναι πάντα κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μελών που το απαρτίζουν. Οτι η από καρδιάς έμπρακτη προσφορά όχι μόνο βγάζει από το αδιέξοδο, αλλά και κάπως αμβλύνει τις ανισότητες, δίνει μια λύση στην ανεργία, περιορίζει την κρίση των δημόσιων συστημάτων κοινωνικής προστασίας. Η προστιθέμενη αξία που παράγεται από τους εθελοντές διαμορφώνει ένα νέο εθνικό προϊόν.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Ομως, ο εθελοντισμός -που δεν έχει σχέση με τον οίκτο ή τη φιλανθρωπία αλλά με την ενεργό συμπαράσταση- δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκαταστήσει την κρατική λειτουργία. Ωστόσο, μπορεί ώς ένα βαθμό να την εξυγιάνει. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες η κοινωνία των διαθέσιμων πολιτών θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή των κυβερνήσεων.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Εάν καταφέρει να αφυπνίσει τον λειτουργό που κοιμάται στο βάθος ενός λειτουργού, να σφραγίσει τις δεξαμενές απατηλής διαφάνειας, να πείσει ότι οι αναλαμπές δεν είναι στιγμιαίες και ότι οι πτώσεις δεν είναι ο κανόνας που μας διέπει.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Εάν πετύχει να νικήσει τις δυσκολίες που γεννά το γεγονός ότι το χρήμα παραμένει ο σημαντικότερος γεννήτορας αξιών και τον πολιτισμό μας ρυθμίζει ο νόμος της αγοράς, που δεν επιτρέπει δομικές αλλαγές παρά μόνο μικρές «παρεκκλίσεις», συσσίτια, ελεημοσύνες, εθελοντικές εργασίες, ώστε να αποφορτίζονται οι πιέσεις και το κοχλάζον καζάνι να μη σκάει...</span><br />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;"><br /></span>
<span style="color: #111111; font-family: Open Sans, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="background-color: white; line-height: 17.9200000762939px;">Της Τασούλας Καραϊσκάκη, αναδημοσίευση από την <a href="http://www.kathimerini.gr/788707/opinion/epikairothta/politikh/o-istos-poy-mas-krataei" target="_blank">Καθημερινή</a></span></span></div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-33024093433959748442014-10-27T04:07:00.001-07:002014-10-27T04:07:30.854-07:00Μάρμαρα με ειδικές ανάγκες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Ο 19ος αιώνας, πριν ακόμη γεννήσει τα μεγάλα μυθιστορήματα του Ντίκενς, του Μπαλζάκ και του Ντοστογιέφσκι, έφτιαξε τις μεγάλες συλλογές των μουσείων. Η Ελλάδα υπήρξε από τους βασικούς τροφοδότες τους. Στη χαραυγή του αιώνα της βιομηχανικής επανάστασης και της γέννησης του σοσιαλισμού, το 1801, ο πρέσβης της Βρετανίας στη Μεγάλη Πύλη Τόμας Μπρους, γνωστός ως ο 7ος λόρδος του Eλγιν, επισκέφθηκε την Αθήνα όπου, δωροδοκώντας τις οθωμανικές αρχές, απέσπασε την άδεια να αφαιρέσει τον γλυπτό διάκοσμο του Παρθενώνα. Είχε μαζί του μια ομάδα από τεχνίτες και καλλιτέχνες, των οποίων όμως η τεχνογνωσία δεν υπήρξε αρκετή για να αποφευχθούν καταστροφές κατά τη βίαιη αποκόλληση των γλυπτών μελών από το σώμα του αρχιτεκτονήματος. Για να καταλάβουμε τη νοοτροπία του Eλγιν ή όσων συνόδευαν τον Ναπολέοντα στην εκστρατεία της Αιγύπτου τα ίδια περίπου χρόνια (1798-99), φτάνει να ανατρέξουμε στην εμβληματική για τη σύλληψη των μεγάλων μουσείων άποψη του Βιβάν Ντενόν, του πρώτου διευθυντή του Λούβρου – την παραθέτω από μνήμης: «Τα μουσεία υπάρχουν για να αποδώσουν στα αριστουργήματα της τέχνης τη σημασία που ο φυσικός τους χώρος δεν αντιλαμβάνεται». Ο Αντρέ Μαλρώ, ο πρώτος υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας, που στα νιάτα του έγινε διάσημος ως αρχαιοκάπηλος, όταν προσπάθησε να βγάλει λαθραία από την Καμπότζη γλυπτά της τέχνης των Χμερ, είχε αποκαλέσει την αποκοπή του έργου τέχνης από τον φυσικό του χώρο «ευτυχή ακρωτηριασμό». Η μεταμόρφωση των βυζαντινών εικόνων από λατρευτικά αντικείμενα σε αριστουργήματα της ζωγραφικής είναι ένας «ευτυχής ακρωτηριασμός». Κατά την ίδια λογική, η Αφροδίτη της Μήλου αναδεικνύεται ως αριστούργημα όταν συνυπάρχει στον ίδιο χώρο με την Τζοκόντα ή τη ζωγραφική του Μποτιτσέλι, ενώ στην είσοδο του υπέροχου θεάτρου της Μήλου, με θέα τον κόλπο, παραμένει ένα αρχαιολογικό εύρημα ανάμεσα στα άλλα. Λίγο ώς πολύ σ’ αυτές τις βασικές αρχές συνοψίζεται η λογική του Βρετανικού Μουσείου, αρχές που λειτούργησαν ως θεμέλια του ίδιου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Βέβαια, μετά τον λόρδο Ελγιν τον Παρθενώνα επισκέφθηκε ο Λόρδος Βύρων, ο οποίος και του αφιέρωσε το σατιρικό ποίημα «Η κατάρα της Αθηνάς» – όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται πως η μοιχεία που διέπραξε η σύζυγος του Ελγιν και το διαζύγιό του οφείλονταν στην εκδίκηση της Αφροδίτης για τη λεηλασία του Παρθενώνα. Τον επισκέφθηκε και ο Σατωμπριάν, και ο Ερνέστος Ρενάν, στο τέλος του αιώνα, ο οποίος και του αφιέρωσε την περίφημη «Προσευχή στην Ακρόπολη». Η Ελλάδα ήταν πια κράτος, τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στο Λονδίνο και τα Γλυπτά στο Λούβρο λειτουργούσαν ως προπαγανδιστικός μηχανισμός για τις υποθέσεις της, ο Καβάφης όμως αφιέρωσε ένα κείμενο στο ζήτημα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα, και κάποιες φωνές ακούστηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ζητώντας τα, απαιτώντας τα ή παρακαλώντας να τα επιστρέψουν, ώσπου η Μελίνα Μερκούρη να επισκεφθεί το Λονδίνο και να χύσει, ως τραγωδός, ένα δάκρυ μπροστά στις μετόπες και τις ζωφόρους του μνημείου, εκεί όπου μία πινακίδα πληροφορούσε τους επισκέπτες πως «The missing parts are still in Athens». Η Μελίνα βέβαια ήταν η μόνη υπουργός Πολιτισμού της χώρας μας της οποίας η επίσκεψη στο Λονδίνο αναφερόταν στην πρώτη σελίδα των Times, παρ’ όλ’ αυτά όμως τα υπόλοιπα κομμάτια που λείπουν από το Βρετανικό Μουσείο όχι μόνον εξακολουθούν, ευτυχώς, να βρίσκονται στην Αθήνα, αλλά φιλοξενούνται και στο ολοκαίνουργιο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης περιμένοντας και τα υπόλοιπα. Λίγο ώς πολύ σ’ αυτά τα βασικά συνοψίζεται ο αγώνας για την επιστροφή των Ελγινείων. Θεωρώ πως οι εθνικιστικές κορώνες που τον συνοδεύουν δεν έχουν περισσότερη σημασία από τις κραυγές των χουλιγκάνων για το αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Η Ευρώπη του 21ου αιώνα δεν είναι η Ευρώπη του 19ου και η μετανεωτερικότητα δεν έχει καμία σχέση με τη χαραυγή της νεωτερικότητας. Πριν από μερικά χρόνια, ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου, Νιλ Μακ Γκέγκορ, είχε δηλώσει στον «Γκάρντιαν» πως το σημαντικότερο έργο που φιλοξενεί στις συλλογές του είναι μια κατασκευή από τα όπλα του εμφυλίου πολέμου στη Μοζαμβίκη διότι μέσω αυτών μπορείς να πληροφορηθείς πολλά για την κατάσταση της αφρικανικής χώρας και του καιρού εκείνου. «Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση» που θα λέγαμε και στο πάνελ, πλην όμως ουδεμία σχέση έχουσα με τη λογική που έχτισε τα μεγάλα ευρωπαϊκά μουσεία. Το αριστούργημα δεν είναι αριστούργημα επειδή μεταφέρει πληροφορίες. Εχει μια αξία που υπερβαίνει τον χώρο και την εποχή που το γέννησε. Αρα όσα επιχειρήματα στηρίζονταν στη λογική που έχτισε τα μεγάλα μουσεία εκπίπτουν στο όνομα του μετανεωτερικού σχετικισμού. Η Ελλάδα θα μπορούσε να προβάλει ως βασικά αυτά ακριβώς τα επιχειρήματα που της στέρησαν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα έως σήμερα: εμείς εδώ μπορούμε να τα αναδείξουμε ως απόλυτες αξίες της ανθρώπινης δημιουργίας, αφού θα επανενταχθούν όχι στον φυσικό τους χώρο, αλλά στο αρχιτεκτονικό σύνολο ως μέλη του ιδίου οργανισμού.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Πριν από μερικές ημέρες, με τη δικομανία μας πιστέψαμε πως αν πάμε στα δικαστήρια θα κερδίσουμε την υπόθεση. Η κ. Κλούνεϊ μας προσγείωσε στην Unesco, σ’ έναν μάλλον αδύναμο οργανισμό. Είναι μια κατ’ εξοχήν πολιτισμική υπόθεση. Δεν συγκρούονται τα εθνικά συμφέροντα, αλλά δύο διαφορετικές αντιλήψεις για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ομως, δυστυχώς, τα έχουμε καταφέρει ώστε κανείς να μην ακούει τους Ελληνες όταν μιλούν για ευρωπαϊκό πολιτισμό.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, αναδημοσίευση από την <a href="http://www.kathimerini.gr/788711/opinion/epikairothta/politikh/marmara-me-eidikes-anagkes" target="_blank">Καθημερινή</a></span></div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-22558332607019030592014-10-05T10:07:00.002-07:002014-10-05T10:07:40.591-07:00Πορεία προς την ερωτική μύηση από τον Παπαδιαμάντη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: #f8f6ee; border-bottom-color: rgb(230, 229, 229); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding: 1em 0px;">
<strong>(<em>Η λίμπιντο, το θαλάσσιον άντρον </em><em>και η προσκόλληση του πλάσματος </em><em>επάνω του)</em></strong><br /><br />Παρότι στην εποχή του, αρχές του 20ου αι., το<a href="http://www.biblionet.gr/book/168988/%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82,_%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82,_1851-1911/%CE%86%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7:_%CE%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%BA%CF%8D%CE%BC%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%B4%CE%B9%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1" style="color: #199900; font-size: inherit; font-style: inherit; text-decoration: none;"><em>Όνειρο στο κύμα</em></a> θεωρήθηκε κείμενο πρωτοποριακό και σκανδαλιστικό αφού δίνεται η περιγραφή για πρώτη φορά ενός γυμνού γυναικείου σώματος, σήμερα το διήγημα τού <a href="http://www.biblionet.gr/author/42/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82" style="color: #199900; font-size: inherit; font-style: inherit; text-decoration: none;">Παπαδιαμάντη</a>είναι μάλλον ξεπερασμένο όσον αφορά τις ερωτικές του σκηνές – για να μην πω ότι προκαλεί ανία.</div>
<div class="region region-in-node-ad" style="background-color: #f8f6ee; float: right; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 14px; line-height: 18.003999710083px; margin: 20px 0px 10px 10px;">
<div class="esi_alt_block block-google_admanager first region-odd odd region-count-1 count-1" id="block-google_admanager-097980d051fad5e67fec98906111eb6b" style="line-height: 0; margin-bottom: 1em;">
<div class="content">
<div class="gam-holder" id="gam-holder-NewTVXS_180x150" style="margin: 0px auto;">
<div id="google_ads_div_NewTVXS_180x150_ad_wrapper">
<div id="google_ads_div_NewTVXS_180x150_ad_container" style="display: inline-block;">
<ins style="border: 0px; display: inline-table; height: 150px; position: relative; width: 180px;"><ins style="border: 0px; display: block; height: 150px; position: relative; width: 180px;"><iframe frameborder="0" height="150" id="google_ads_iframe_NewTVXS_180x150" marginheight="0" marginwidth="0" name="google_ads_iframe_NewTVXS_180x150" scrolling="no" style="border-width: 0px; left: 0px; position: absolute; top: 0px;" width="180"></iframe></ins></ins></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Αυτήν τη μοίρα έχουν τα παλιά κείμενα όταν οι κοινωνικές εξελίξεις και οι ραγδαίες αλλαγές των ηθών ακυρώνουν το σημείο αιχμής, το κύριο συγκρουσιακό στοιχείο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η ιδέα και η οπτική του συγγραφέα τους. Σ’ αυτή την περίπτωση, το πάλαι ποτέ σκανδαλώδες παύει να προσλαμβάνεται από τον σύγχρονο αναγνώστη ως τέτοιο και το λογοτεχνικό οικοδόμημα φαίνεται, νοηματικά, αστήρικτο.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Τα ερωτικά διλήμματα λχ του νεαρού βοσκού στον Παπαδιαμάντη δεν λένε τίποτα στον σύγχρονο αναγνώστη – κυρίως τον έφηβο αναγνώστη-- τον ξεσκολισμένο από τα τηλεοπτικά του γεννοφάσκια μ’ αυτά τα θέματα. Ούτε καν μπορεί να γίνει κατανοητή η αιτία των τύψεων τού ήρωα για την ερωτική έλξη που ένιωσε.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Για ποιο τάχατες λόγο βασανίζεται ο αφηγητής; Και είναι αρκετή η μνήμη ενός ερωτικού σώματος, (ή η επιθυμία που άλλωστε δεν πραγματώθηκε ποτέ) να επιφέρει το υπερβολικό τίμημα της διά βίου οδύνης ; Το αίτιο δεν δικαιολογεί επ’ ουδενί τέτοιο αποτέλεσμα. Κατά συνέπεια, υποσκάπτεται το «εικός και αναγκαίο» της λογοτεχνικής σύμβασης. </div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
*</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Κι όμως, αν ανασηκώσει κανείς τη φλούδα στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό κείμενο, αν κοιτάξει περισσότερο υποψιασμένος τη γλωσσική διατύπωση, τις εικόνες, τους συμβολισμούς και τις αλληγορίες, θα ανακαλύψει εντυπωσιακές ερωτικές περιγραφές : εκστασιακές, καθότι υπαινικτικές. Κάτω από τον γλωσσικό μανδύα υπολανθάνει η ελκυστική αβεβαιότητα (είναι; δεν είναι;) που κάνει ακόμα πιο έντονη την ερωτική περιγραφή.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Εντοπίζονται τέσσερεις τολμηρές, ερωτικές σκηνές που μπορούν να προκαλέσουν ποικιλοτρόπως το αισθητικό και διανοητικό ενδιαφέρον τού σύγχρονου αναγνώστη. Συμβάλλοντας, έτσι, στη διαφοροποίηση της τρέχουσας αντίληψης περί έρωτος – πράγμα που μπορεί να το καταφέρνει η σπουδαία/ αξιόλογη λογοτεχνία.<br /><br /><strong>1 . </strong>Υπάρχει μια περιγραφή η οποία σέρνεται σε σχοινοτενείς περιόδους λόγου και το νόημά της μοιάζει τελικά να χάνεται. Είναι σ’ εκείνο το σημείο που ο έφηβος βοσκός κατεβάζει τα γίδια του στη θάλασσα «δια να αρμυρίσουν».</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Και περιγράφει τον αιγιαλόν <strong><em>«ανάμεσα στους βράχους»</em></strong>· όπου <strong><em>«το κύμα [διεισδύον] εσχημάτιζε γλαφυρούς κόλπους και αγκαλίτσες»</em></strong> και <strong><em>«οι βράχοι αλλού εκυρτώνοντο [..] και αλλού εκοιλαίνοντο [..], και ανάμεσα εις τους τόσους ελιγμούς και δαιδάλους, το νερό εισεχώρει μέσα στην ξηρά μορμορίζον, χορεύον με ατάκτους φλοίσβους και αφρούς [..] που αναπηδά [..] και λαχταρεί να χορεύσει »</em>. </strong>Και ο ήρωας συνεχίζει <strong><em>«είδα την ακρογιαλιάν που ήτον μεγάλη χαρά και μαγεία, και την ελιμπίστηκα, κι ελαχτάρησα να πέσω [μέσα της] και να κολυμβήσω»…</em></strong></div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Δεν θα ήταν έξω από τα ειωθότα και τα δεδομένα του Συμβολισμού να δει κανείς την ανωτέρω φυσική περιγραφή σαν μια αλληγορία, μια παραλληλία εικόνων που παραπέμπουν συνειρμικά στην κίνηση των ανθρώπινων σωμάτων.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Με γλωσσικά μέσα την υποβλητική έκφραση, τη μουσική χρήση της γλώσσας, συνδηλώσεις, μεταφορές και παρομοιώσεις, όλα στοιχεία του Ρομαντισμού και του Συμβολισμού που εκείνο τον καιρό βρισκότανε στο φόρτε του, ( το διήγημα δημοσιεύθηκε το 1900), θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα πρώτο -- εντελώς ανώδυνο —προανάκρουσμα της ερωτικής πράξης. <strong>(1)</strong> </div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Θαρρώ ότι σ’ αυτό το χωρίο περιγράφεται εσκεμμένα η ερωτική λειτουργία, η προσέγγιση και η έλξη δύο ‘ζωντανών’ οργανισμών, η διείσδυση του νερού στις εσοχές της ξηράς-- σαν να επρόκειτο για καμπυλότητες γυναικείου σώματος, στήθη και δαιδαλώδεις κοιλότητες, ερωτικούς ψιθυρισμούς και κινήσεις χορευτικές τού κορμιού. Που ωστόσο επεκτείνεται στην εσώτερη λαχτάρα, στο ερωτικό σκίρτημα και την έλξη των σωμάτων. Με κορύφωση την άμεση αναφορά στην δική του «libido» που υποβάλλεται ευθέως με τη χρήση του ρήματος ελιμπίστηκα· τη δική του λαχτάρα να πέσει μέσα της και να κολυμπήσει.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Αν, λέω, καταφέρει κανείς να ερμηνεύσει το απόσπασμα με αυτή την οπτική, ως συμβολική μετάθεση της ερωτικής πράξης, τότε το κείμενο απογειώνεται και κεντρίζει το ενδιαφέρον του σύγχρονου αναγνώστη. (Είπα «αν καταφέρει» γιατί η γλωσσική ερμηνεία απαιτείται να υπηρετήσει το ήθος του Παπαδιαμαντικού λόγου, κι αυτό δεν είναι ούτε αυτονόητο ούτε εύκολο). </div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Πάντως, ως εδώ, συντελείται η πρώτη φάση μιας μύησης<strong>:</strong> Τα εξωτερικά ερεθίσματα, ο χώρος, η πρόκληση, όλα τα στοιχεία που προοιωνίζονται εξελίξεις στο πεδίο του έρωτα, ανελκύονται προσεκτικά από τον χώρο της Φύσης και εναποτίθενται στο χώρο ενός υποσυνειδήτου. Δεν μπορεί να γνωρίζει ο αναγνώστης τι υπολανθάνει ακριβώς, αλλά υποψιάζεται ότι το περιβάλλον «σημαίνει» και το αισθάνεται ότι η δυναμική του χώρου «δηλοί», δεν είναι κενά περιγραφική. <br /> <br /><strong>2.</strong> Οι υποψίες τού αναγνώστη επιτείνονται λίγες γραμμές πιο κάτω. Όταν αρχίζει να έρχεται, σχεδόν, το σούρουπο. Το σκοτάδι, το πέπλο της νύχτας καλύπτοντας ντροπές κι εφηβικές αναστολές, αποτελεί τον καταλληλότερο χρόνο για τη μύηση στον έρωτα. Η αλουργίδα του δύοντος ηλίου μοιάζει με χαλί οπού πάνω του θα περπατήσει σε λίγο ο μυούμενος έφηβος.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Ακολουθεί η αποκαλυπτική περιγραφή του άντρου. Όπου, συμβολικά, θα επισυμβεί, θαρρείς, η τελετουργική μύηση του έφηβου στα κρεβάτια του έρωτα. Στρωμένα με κοχύλια και αρώματα και διεγερτικούς καλλωπισμούς από Νύφες και θαλάσσιες θεότητες, μοιάζει με τόπο ενός παγανιστικού ηδονισμού. Ένα νοητό μονοπάτι που έφτανε όλως τυχαίως (;) ως την πόρτα της καλής του θα τον οδηγήσει στο άντρο του έρωτά του· (η έκπτωση, η αμαρτία της χριστιανικής αντίληψης μπορούν προς το παρόν να περιμένουν) <strong>:</strong></div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
<em>«<strong>Την ώραν εκείνην είχε βασιλέψει ο ήλιος, και το φεγγάρι σχεδόν ολόγεμον [..] έβλεπα μίαν πτυχήν από την πορφύραν του ηλίου , που είχε βασιλέψει[..]. Ήτον η ουρά της λαμπράς αλουργίδος [..] ή ήτον ο τάπης, που του έστρωνε, καθώς λέγουν, η μάνα του, δια να καθίση να δειπνήση .</strong></em></div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
<strong><em>Δεξιάν [..] εσχηματίζετο μικρόν άντρον θαλάσσιον, στρωμένο με κρυσταλλοειδή κοχύλια και λαμπρά ποικιλόχρωμα χαλίκια, που εφαίνετο πως το είχον ευτρεπίσει και στολίσει αι νύμφαι [..]»</em> </strong></div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Οι εντυπώσεις που σχηματίζονται στον αναγνώστη, η περιγραφή της οπτικής εμπειρίας είναι τόσο ισχυρή και έντονη που είναι αδύνατον να μην αναχθεί ο νους σε μιαν αντίστοιχη ερωτική πραγματικότητα. <strong>(2)</strong> και <strong>(3)</strong>.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Εξάλλου, ο καθαρεύων λόγος της περιγραφής – σχεδόν εκκλησιαστικός-- αλλά κυρίως το σκηνικό του (θαλάσσιου) άντρου, παραπέμποντας σε μυθολογικά στοιχεία υποβάλλουν την ιδέα ενός χώρου ιερατικού σάμπως να μπαίνει κανείς στο κατώφλι μιας εκκλησιάς<strong>.</strong>Το ‘βέβηλο’ εξαγιώνεται, το ανίερο γίνεται ξάφνου ιερό και το αισθητικό συνταιριάζεται με το αισθησιακό. </div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Ίσως, ό, τι δεν μπόρεσε να πει ο Παπαδιαμάντης εξαιτίας των συντηρητικών ηθών της εποχής, το δίνει με λόγο αλληγορικό. Και η περιγραφή αποκαλύπτει το κρύφιο νόημά της αλλά και τη λειτουργικότητά της στο λογοτεχνικό λόγο. <br /><br /><strong>3. <em>«Ώσπου, τελικά,</em></strong><em> <strong>«επέταξα αμέσως το υποκάμισόν μου και έπεσα εις την θάλασσαν[..]. Ησθανόμην γλύκαν, μαγείαν άφατον, εφανταζόμην τον εαυτόν μου ως να ήμην εν με το κύμα, ως να μετείχον της φύσεως αυτού, της υγράς και αλμυράς και δροσώδους […]. Δεν θα μου έκανε ποτέ καρδιά να έβγω[..] δεν θα εχόρταινα ποτέ[..]» </strong> </em></div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Η γύμνωση, οι εντυπώσεις από τη εμπειρία του ‘ερωτικού βιώματος’, από τη ένωση, τη διείσδυση και καταβύθιση στο <em>υγρό στοιχείο, το αλμυρό</em> και το <em>δροσώδες,</em>καταγράφονται με δέος. Χρησιμοποιούνται δύο ρήματα δηλωτικά της βαθιάς αίσθησης καθώς και της αποτύπωσης του γεγονότος, δια παντός, στη φαντασία τού αφηγητή <strong>:</strong> α) <em>ησθανόμην</em> ( που συμπληρώνεται από δύο αντικείμενα δηλωτικά της ερωτικής απόλαυσης <strong>:</strong>μαγεία άφατον – γλύκαν), και β) <em>εφανταζόμην</em>(συμπληρώνεται με δύο παρομοιαστικές ταυτίσεις : <em>ως να ήμην έν</em>.. - <em>ως να μετείχον της φύσεως αυτού</em>).</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Όλες οι λέξεις που αναφέρονται στο υγρό στοιχείο, η υφή και οι γεύσεις της θάλασσας <em>«της υγράς, αλμυράς και δροσώδους» </em>είναι ταυτόσημες με τους χυμούς και τον κόλπον του γυναικείου σώματος. Η δε αίσθηση της ένωσης του ήρωα με το υγρό στοιχείο ανταποκρίνεται πλήρως στην αντίστοιχη αίσθηση που αποκομίζουν δυο κορμιά εξημμένα από το ερωτικό τους πάθος αλλά και την ψυχική τους ένωση. </div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Ο λόγος του Παπαδιαμάντη, ειρήσθω εν παρόδω, ακούγεται κατασταλαγμένος. Ένα είδος ομολογίας από αφηγητή απομακρυσμένο πλέον από το γεγονός εκείνο. Αλλά με αφομοιωμένη γνώση και συνείδηση που φαίνεται ότι επέφερε την ολοκλήρωσή του. Όπως κι αν ερμηνεύεται αυτό.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Μια συμπαντική, θαρρείς, αίσθηση – που σέρνεται με αργούς ρυθμούς των τριών ασύνδετων σχημάτων τού αποσπάσματος, αλλεπάλληλων, σε μια έκταση τεσσάρων τυπογραφικών γραμμών – αντανακλά αφενός μεν την αντίληψη του συγγραφέα περί Φύσεως και αφ’ ετέρου τη γνωστή στο εκκλησιαστικό μυστήριο του γάμου ρήση για την ένωση των δύο σωμάτων σε σάρκα μία.<br /><br /><strong>4. «[..] εβυθίσθην, ήρπασα την κόρην εις τας αγκάλας μου, και ανήλθον. Καθώς την είχα περιβάλλει με τον αριστερόν βραχίονα, μου εφάνη ότι ησθάνθην ασθενή την χλιαράν πνοήν της εις την παρειάν μου. Είχα φθάσει εγκαίρως, δόξα τω Θεώ…»</strong></div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Η στιγμή της διάσωσης είναι θαυμαστά μελετημένη<strong>:</strong> ως προς τη χρήση της γλώσσας και τον λογικό μηχανισμό που τη διέπει, αλλά και ως προς την κειμενική στρατηγική που ακολουθείται.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Ολόκληρο το είναι του ήρωα—και μαζί η αγωνία του αναγνώστη—εστιάζεται στην σωτηρία της κόρης. Και μόνο μια υποδόρια, εντελώς φευγαλέα και σχεδόν ασύνειδη αίσθηση επαφής αφήνεται στον αναγνώστη με την ‘<em>χλιαράν —</em>πλην<em> ασθενή--- πνοή εις την παρειάν</em> <em>του’.</em> Μιλώ για κάποιο ψυχανέμισμα (ούτε καν υποψία) τού αναγνώστη. Δεν θα μπορούσε, ίσως, να διανοηθεί κανείς ότι σε μια τόσο δραματική στιγμή, ο νεαρός βοσκός θα είχε ιδιοτελείς βλέψεις. Η σωτηρία της κόρης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για άλλες σκέψεις. </div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Όμως υποβάλλεται εσκεμμένα η ιδέα ‘<em>της ζεστής ανάσας στην παρειά του έφηβου’. </em>Την οποία βεβαίως καταγράφει προκειμένου να την αντικρούσει αμέσως παρακάτω <em>‘σε περίπτωση που κατηγορηθεί από κακόβουλους’</em>.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Κι όταν έχει διασφαλίσει την βεβαιότητα τού αναγνώστη του, (την εδραιώνει με τη χρήση των λέξεων : <em>δεν παρείχε σημεία ζωής ολοφάνερα.. / την ετίναξα δια να δυνηθή να αναπνεύση</em>.. ) χρησιμοποιεί εκ του ασφαλούς πλέον τη διφορούμενη και πάλι αλλά τολμηρή διατύπωση:</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
«<strong>Ησθάνθην ότι προσεκολλάτο το πλάσμα επάνω μου». </strong>Θα ήταν αδύνατον να διατυπωθεί έτσι το γεγονός της σωτηρίας, αν δεν είχαν ήδη προηγηθεί οι εξισορροπιστικές φράσεις που αποτρέπουν τον αναγνώστη να σκεφτεί οτιδήποτε μεμπτόν. </div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Είναι τόσο έντονα δηλωτική αυτή<strong> η προσκόλληση του πλάσματος επάνω του, -- </strong>ο παρατατικός ‘<strong>προσεκολλάτο’ </strong>μάλιστα παρατείνει τη διάρκεια του χρόνου καθιστώντας την προσκόλληση όχι στιγμιαία αλλά ως έχουσα ολόκληρη πορεία ζωής από τούδε και στο εξής-- ώστε σπεύδει και πάλι να απαλύνει τις υποψίες. Κι αυτή τη φορά το διατυπώνει καθαρά ( <em>κανείς ιδιοτελής λογισμός δεν υπήρχε την στιγμήν εκείνην εις το πνεύμα μου</em>) .</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Προκειμένου δε να απομακρυνθεί εντελώς η σκέψη του αναγνώστη από οτιδήποτε άπτεται της ερωτικής επιθυμίας, εμπλέκει – παραδόξως, νομίζω και μάλλον αμήχανα -- τα περί χρηματικής αμοιβής (<em>‘</em> <em>Η καρδία μου ήτο πλήρης αυτοθυσίας και αφιλοκερδείας. Ποτέ δεν θα εζήτουν αμοιβήν’</em>). Ωστόσο, η εικόνα <strong>ενός πλάσματος που προσκολλάται επάνω του</strong> έχει μείνει χαραγμένη στον νου τού αφηγητή, κι έχει καταγραφεί στη συνείδηση του αναγνώστη.<br /><br /> *<br />Τελειώνοντας, θα πρέπει να επισημάνουμε ξανά τη γενική παρατήρηση ότι αν αποσπασθεί ο αναγνώστης από την εικόνα του νερού και της θάλασσας, θα καταφέρει να συγκροτήσει το σκηνικό της (πρώτης, ίσως) ερωτικής εμπειρίας του ήρωα. Θα ανιχνεύσει τη λαχτάρα τού έφηβου, τον λυσιμελή του πόθο. Κι ακόμα, όλες τις ερωτικές εικόνες που τον τρέφουν, αλλά κι αυτές που εστιάζει πάνω τους· την αγωνία της σωματικής απόλαυσης, τη γνώση του έρωτα.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Η συγκεκριμένη αλληγορία φέρνει στο προσκήνιο την προσδοκία ενός σώματος που δονείται από την ερωτική απόλαυση ο δε νους καθηλώνεται ( και τώρα και για πάντα) στο τορνευτό κορμί της ερωμένης. </div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Μέσα απ’ το λόγο αναδύεται η ένταση τής ένωσης, ιχνηλατείται η γλυκύτητα και υπολανθάνει η εναγώνια επιθυμία ενός έφηβου –σχεδόν παιδιού -- να διοχετεύσει τη σεξουαλική του ορμή, να πραγματώσει τον ερωτικό του εαυτό, να απελευθερώσει τις ζωικές και ψυχικές του δυνάμεις.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Μπορεί να δει ο αναγνώστης τον κυματισμό της θάλασσας και τον χορό των σωμάτων, ένα κορμί νεανικό που πλαντάζει όπως τα κύματα της, ένα σώμα που βυθίζεται ολόκληρο εντός της. Τον πόθο και τον πυρετό του. Την καθαρότητα της φλόγας και την ένταση του καύματος απ’ το οποίο πυρπολείται. (Η αμηχανία τού αγοριού είναι ένα άλλο, τεράστιο κεφάλαιο, ηθικής και αισθητικής σημασίας που θα μπορούσε να κάνει κανείς ολόκληρη διατριβή). </div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Πρόκειται, θαρρείς, για μια μέθεξη σε κάτι υπερβατικό. Που ωστόσο είναι ιερό μαζί γι’ αυτόν και βέβηλο. Εξού και η αμφιθυμία των αισθημάτων του, τώρα και αργότερα.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Άραγε είναι δυνατόν να προσεγγίσει κανείς αυτήν τη διάσταση της παπαδιαμαντικής ερωτικής ζωής; Μάλλον όχι. Πολύ περισσότερο, ο σημερινός άνθρωπος – ο ψυχικά αποξηραμένος. Γι’ αυτόν ο έρωτας είναι εξουσία, επιβολή πάνω στον άλλον, προβολή της δύναμης. </div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Το <a href="http://www.biblionet.gr/book/168988/%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82,_%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82,_1851-1911/%CE%86%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7:_%CE%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%BA%CF%8D%CE%BC%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%B4%CE%B9%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1" style="color: #199900; font-size: inherit; font-style: inherit; text-decoration: none;"><em>Όνειρο στο κύμα</em></a> όμως δίνει τη δυνατότητα να μιλήσει κανείς για τη χαμένη αυτή ποιητική οπτική τού (σωματικού εννοώ κι όχι κανενός παλτωνικού) έρωτα. Οι τολμηρές αλληγορίες του Παπαδιαμάντη μπορούν να δώσουνε το έναυσμα.</div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
Του Κώστα Λογαρά, αναδημοσίευση από το <a href="http://tvxs.gr/news/politismos/poreia-pros-tin-erotiki-myisi-apo-ton-papadiamanti" target="_blank">tvxs.gr</a></div>
<div style="background-color: #f8f6ee; font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'DejaVu Serif', serif; font-size: 18px; line-height: 26px; margin-bottom: 1em; margin-top: 1em;">
<br /></div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-81178544854757415582014-09-05T08:28:00.003-07:002014-09-05T08:28:42.292-07:00Ο άρχοντας των μυγών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 class="item-title" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; direction: ltr; font-family: kasaBbatoxbold, Georgia, serif; font-size: 2rem; font-weight: normal; letter-spacing: -0.5px; line-height: 1; margin: 0rem 0px 0.5rem; padding: 0px; text-rendering: optimizelegibility;">
Το ανεκρίζωτο Κακό</h2>
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Είναι επίτευγμα για ένα βιβλίο να εξακολουθούμε να μιλάμε γι’ αυτό δεκαετίες μετά την πρώτη του έκδοση. Συνήθως σημαίνει πως άσκησε κάποιου είδους ισχυρή αισθητική επίδραση, ή ότι κατάφερε να ενσωματώσει, να βάλει σε λέξεις, είτε ένα συγκεκριμένο Zeitgeist είτε θεμελιώδη, διαχρονικά ερωτήματα γύρω από την ανθρώπινη φύση – προσφέροντας, ενίοτε, και απαντήσεις. Τέτοιο βιβλίο είναι και «Ο Αρχοντας των Μυγών», του Αγγλου νομπελίστα Ουίλιαμ Γκόλντινγκ, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1954 και φέτος κλείνει αισίως τα 60 του χρόνια, έχοντας διαβαστεί από εκατομμύρια ανθρώπους, ιδίως στον αγγλόφωνο κόσμο.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">«Αλληγορική δυστοπία» μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς, με αρκετή ακρίβεια (η όλη σύλληψη φέρνει στον νου την κατά εννέα χρόνια παλιότερη «Φάρμα των Ζώων» του Οργουελ). «Δυστοπία», διότι παρακολουθεί τη –νομοτελειακή, όπως υπαινίσσεται– πορεία μιας ομάδας μαθητών, έξι έως δεκατριών ετών, που βρίσκονται κυριολεκτικά ουρανοκατέβατοι σε ένα παρθένο, πανέμορφο νησί και πώς καταφέρνουν να μετατρέψουν τον δυνάμει κοινωνικό παράδεισο σε εφιαλτική κόλαση βίας και φόβου. Η αλληγορία έγκειται στο ότι ο Γκόλντινγκ οικοδόμησε άψογα όλο το βιβλίο πάνω σε σύμβολα – καθένα από τα πρόσωπα και τα αντικείμενα της ιστορίας αντιπροσωπεύει μια ιδέα ή μια πτυχή του ανθρώπου ως (πολιτικού) ζώου· ο πλούτος των συμβολισμών του είναι όντως εκπληκτικός. Και είναι, βέβαια, αλήθεια ότι στην εποχή μας, όπου έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι της λογοτεχνίας, οι αλληγορίες φαντάζουν λιγάκι ντεμοντέ· οι δυστοπίες πάλι, σίγουρα όχι.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Το κοινό άργησε να ανακαλύψει το βιβλίο, το πρώτο μυθιστόρημα του Γκόλντινγκ. Για την ακρίβεια, πήρε τη θέση του στον «δυτικό κανόνα» όταν, τη δεκαετία του ’60, καθηγητές σε σχολεία και πανεπιστήμια άρχισαν να το εντάσσουν στα υποχρεωτικά αναγνώσματα, κυρίως λόγω του αλληγορικού του χαρακτήρα (η άσκηση των παιδιών στην ταυτοποίηση και ανάλυση συμβόλων αποτελεί, προφανώς, κοινότατη πρακτική ανά τον κόσμο). Επιπλέον προσόν ήταν και το γεγονός ότι ήρωες της αφήγησης είναι παιδιά. Από την άλλη, βέβαια, είναι αξιοθαύμαστο πώς ένα τόσο σκληρό, σχεδόν σοκαριστικό βιβλίο μπόρεσε να μπει (και να παραμείνει, παρά τις κατά καιρούς απαγορεύσεις) στη διδακτέα ύλη. Γιατί «είναι» σκληρό: τα αγόρια του «Αρχοντα των Μυγών» δεν είναι καθόλου, μα καθόλου αγγελικά: ξεκινούν να χτίσουν έναν πολιτισμό και εκπίπτουν σε μια αφάνταστη, αιματηρή βαρβαρότητα διχασμού που φτάνει έως την αλληλοεξόντωση. «Ο Αρχοντας των Μυγών» φέρει ολοφάνερα τα τραύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και τις αγωνίες του Ψυχρού Πολέμου που ακολούθησε.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" />
<strong style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Απουσία κοριτσιών</strong><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Ο Γκόλντινγκ έχει δεχτεί αρκετή κριτική για την πλήρη απουσία γυναικών/κοριτσιών από την ιστορία του. Εχω την εντύπωση πως η παρατήρηση αυτή, αν και ακριβής, αποτελεί «δεύτερη σκέψη». Σε πρώτη πρόσληψη, φαντάζει παράδοξα φυσικό οι αυτουργοί της αποτυχημένης προσπάθειας για την οικοδόμηση πολιτισμού και ταυτόχρονα οι υπονομευτές του οικοδομήματος και φορείς της βίας να είναι άντρες/αγόρια· βρισκόμαστε, εξάλλου, στο 1954. Ο ίδιος ο Γκόλντινγκ είχε επίσης απαντήσει σε συνέντευξή του ότι, έχοντας υπάρξει ο ίδιος αγόρι, και όχι κορίτσι, ήταν σε καλύτερη θέση να αναπαραστήσει την εξέλιξη μιας τέτοιας συνύπαρξης. Μια άλλη εξήγηση του Γκόλντινγκ για το ίδιο θέμα είναι ότι, αν οι ήρωές του ήταν αγόρια και κορίτσια, μοιραία θα παρείσεφρεε και ο παράγοντας του σεξ, που ο συγγραφέας θεωρούσε «αταίριαστο για ένα τέτοιο βιβλίο, που πραγματεύεται την εγγενή ύπαρξη του Κακού στον άνθρωπο». Και εν τέλει, κάθε αλληγορική δυστοπία δικαιούται να ορίζει τις δικές της παραμέτρους.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Εκείνο, πάντως, που προβάλλει πολύ καθαρά μέσα από το βιβλίο είναι η υπεροχή του ατομικού έναντι του συλλογικού. Στον «Αρχοντα των Μυγών», ο χαρακτήρας των ηρώων, η προσωπικότητά τους, παρόλο που λειτουργεί συμβολικά, γίνεται κάθε φορά ο καταλύτης ή και ο πρόξενος των εξελίξεων. Οι ατομικές επιλογές δεν θάβονται μέσα στη συλλογικότητα. Αντιθέτως, κάθε συμμετοχή στο συλλογικό μάς κάνει να συνειδητοποιούμε με ενάργεια πόσο επιδρούν οι ατομικές επιλογές, που, βέβαια, υπαγορεύονται κατεξοχήν από τον χαρακτήρα. Η προσωπικότητα υποχωρεί πια μόνο σε συνθήκες επικράτησης των πιο πρωτόγονων ενστίκτων.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Τι είναι όμως αυτό που βοηθά τελικά να επικρατήσουν τα πιο πρωτόγονα ένστικτα και να αναδυθεί το «Κακό»; Ο Γκόλντινγκ απαντά, «ο άλογος φόβος». Στην ουσία σχεδόν τον ταυτίζει με το Κακό. Η ισορροπία στην κοινωνία των αγοριών αρχίζει να κλονίζεται όταν τα παιδιά πείθονται ότι στο νησί τους υπάρχει ένα «θηρίο». Η ομάδα των «κυνηγών» τότε σκοτώνει ένα γουρούνι και καρφώνει το κομμένο κεφάλι σε ένα στύλο εν είδει προσφοράς εξευμενισμού. Ενώ το κεφάλι αρχίζει να αποσυντίθεται και να μαζεύει μύγες (χωρίς στο μεταξύ να εξευμενίζει καθόλου το ανύπαρκτο έτσι κι αλλιώς θηρίο), ένα από τα αγόρια, σε κατάσταση ενόρασης που θυμίζει Ντοστογιέφσκι, βλέπει και ακούει τον Αρχοντα των Μυγών (έτσι μεταφράζεται η γνωστή μας εβραϊκή λέξη Beelzebub...), το γουρουνίσιο κεφάλι, να του αποκαλύπτεται:</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">«Για φαντάσου, νομίζατε πως το Θηρίο είναι κάτι που μπορείτε να το κυνηγήσετε και να το σκοτώσετε! [...] Το ξέρατε, έτσι δεν είναι; Πως είμαι κομμάτι σας; [...] Πως εγώ είμαι ο λόγος που δεν τραβάει το πράγμα;»</span><br />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.9200000762939px;">Αναδημοσίευση από την <a href="http://www.kathimerini.gr/781427/article/politismos/vivlio/to-anekrizwto-kako" target="_blank">Καθημερινή</a></span><br />
<br />
Και ένα <a href="http://www.nobelprize.org/educational/literature/golding/lof.html" target="_blank">παιχνίδι </a>από τον ιστότοπο του Nobel για το βιβλίο</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-39627862172823147642014-08-24T00:25:00.001-07:002014-08-24T00:25:21.870-07:00Τα αναβολικά στην αρχαιότητα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="headline">
<h1 class="title">
<br /></h1>
</div>
<div class="articleinfo">
<div class="clear">
</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
Το ντοπάρισμα των αθλητών και η δωροδοκία με σκοπό τη νίκη εμφανίστηκαν στους στίβους της αρχαιότητας μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο (έληξε το 404 π.Χ.), την «αυτοκτονία της Ελλάδας», όπως τον χαρακτήρισε διάσημος ιστορικός. Ως τότε κι από τα βάθη των αιώνων, από κανενός το μυαλό δεν μπορούσε να περάσει η σκέψη να παραπλανήσει τους κριτές (Ελλανοδίκες). Όμως, μετά το τέλος του σχεδόν 30χρονου αιματηρού εμφύλιου πολέμου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αναζητούσαν την κοινωνική καταξίωση με μια νίκη σε κάποιον από τους πανελλήνιους αγώνες, τους Ολυμπιακούς κατά προτίμηση. Περίπου τον ίδιο καιρό εμφανίστηκαν και οι επαγγελματίες αθλητές.</div>
<div class="MsoNormal">
Ήταν η εποχή που ο πιο αναγνωρισμένος γιατρός της αρχαιότητας, ο Ιπποκράτης (πέθανε το 377 π.Χ.), αμφισβητούσε τη ρήση «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και δίδασκε ότι δεν είναι η άθληση που εξασφαλίζει την υγεία αλλά το μέτρο στην εργασία, στο φαγητό, στον ύπνο και στον έρωτα.</div>
<div class="MsoNormal">
Μισόν αιώνα αργότερα, ο Αριστοτέλης (384 – 322 π.Χ.) περιέγραφε τα ορατά αποτελέσματα από την ειδική δίαιτα, στην οποία υποβάλλονταν οι αθλητές: Παραμορφωμένα πρόσωπα που έμοιαζαν με ζώων. Και, έπειτα από αρκετούς αιώνες, ο επίσης αναγνωρισμένος γιατρός της αρχαιότητας, Γαληνός (128 – 200), δίδασκε ότι η πολύωρη καθημερινή άθληση δε βοηθά τη φυσική ομορφιά, καθώς οι απαιτήσεις πολλών αγωνισμάτων συχνά παραμορφώνουν το πρόσωπο και το σώμα των αθλητών.</div>
<div class="MsoNormal">
Στην Ολυμπία, ο έλεγχος των αθλητών ήταν ασφυκτικός. Τα «διατροφικά συμπληρώματα» ξεκινούσαν από ένα κοκτέιλ «μέλι με σύκα» κι έφταναν στο κρέας ταύρου, ενώ οι πιο ριψοκίνδυνοι έπιναν ούρα από γνωστά για τη δύναμή τους ζώα, θεωρώντας ότι περιείχαν τις ουσίες εκείνες που τα έκαναν δυνατά (σήμερα γνωρίζουμε ότι η τεστοστερόνη παράγεται από τον διάμεσο ορχικό ιστό του ανθρώπου, αυτόν που ονομάζουμε κύτταρα του Λάιντιχ).</div>
<div class="MsoNormal">
Στην Ολυμπία άλλωστε, οι αθλητές έπρεπε να φτάσουν ένα μήνα πριν από την έναρξη των αγώνων. Τους συνόδευαν οι γυμναστές ή, των παίδων, οι πατέρες ή μεγαλύτερα αδέλφια. Στον μήνα αυτό, διδάσκονταν τους κανονισμούς των αθλημάτων, παρακολουθούσαν αγώνες κι έμεναν απομονωμένοι σε ιδιαίτερο κτίριο της Ήλιδας. Η δήλωση συμμετοχής γινόταν ένα χρόνο πριν και καταγραφόταν σε ειδικές λίστες.</div>
<div class="MsoNormal">
Υπεύθυνη για την οργάνωση των αγώνων ήταν η Ολυμπιακή Βουλή, ενώ κριτές ήταν οι Ελλανοδίκες, μέλη της αρμόδιας επιτροπής (δυο αρχικά, δέκα στη συνέχεια, δώδεκα έπειτα και, από το 348 π.Χ., πάλι δέκα). Εκλέγονταν με κλήρο ανάμεσα στους Ηλείους και είχαν απόλυτη εξουσία.</div>
<div class="MsoNormal">
Απέρριπταν αθλητές που δεν είχαν τα κατάλληλα να αγωνιστούν προσόντα, απέκλειαν όσους υπέπιπταν σε παραπτώματα και τιμωρούσαν με πρόστιμα ή και με δημόσια μαστίγωση τους παραβάτες των κανονισμών. Παραβάσεις ήταν η αργοπορημένη προσέλευση, η μη υπακοή στις εντολές, η μη τήρηση των κανονισμών διεξαγωγής των αθλημάτων και η δωροδοκία είτε για να αφεθεί αθλητής να νικηθεί είτε για ευνοϊκή μεταχείριση.</div>
<div class="MsoNormal">
Σε περίπτωση δωροδοκίας, έπεφτε τόσο βαρύ πρόστιμο στον αθλητή και στην πόλη του, ώστε με τα χρήματα που εισπράττονταν, ανεγείρονταν αγάλματα του Δία, οι Ζάνες (από τον πληθυντικό της λέξης Ζευς) πάνω σε ειδικά βάθρα. Βρέθηκαν 17 βάθρα Ζανών που σημαίνει ότι τόσες δωροδοκίες τιμωρήθηκαν στα 1169 χρόνια που κράτησαν οι Ολυμπιάδες. Πρώτο κρούσμα δωροδοκίας αποκαλύφθηκε το 388 π.Χ. (16 χρόνια μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου). Δεύτερο, είκοσι χρόνια αργότερα (368 π.X.), όταν κατασκευάστηκαν δύο Ζάνες από πρόστιμα που επέβαλαν οι Ελλανοδίκες σε δύο Ρόδιους παλαιστές που, κατά τον Παυσανία, πιάστηκαν επ’ αυτοφώρω (ο Φιλόστρατος να δωροδοκεί τον Εύδηλο). Το επόμενο κρούσμα συνέβη μετά από 36 χρόνια (332 π.Χ.). Η δυσφήμιση του αθλητή αλλά και της πόλης την οποία εκπροσωπούσε και το στίγμα της «πλαστής νίκης» απέτρεπαν την απόπειρα δωροδοκίας παρ’ όλο που ο δεκασμός για τους αρχαίους Έλληνες ήταν σε πολλές περιπτώσεις τρόπος ζωής.</div>
<div class="MsoNormal">
Έφεση κατά μιας απόφασης των Ελλανοδικών (των οποίων το σκεπτικό απαγορευόταν να γνωστοποιηθεί) επιτρεπόταν μόνο στην Βουλή της Ήλιδας. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους όμως, οι αποφάσεις γίνονταν αποδεκτές. Οι Ελλανοδίκες ήταν αναγνωρισμένα αμερόληπτοι και αδέκαστοι.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Στην Αρχαία Ρώμη, το ντοπάρισμα ήταν περίπου νόμιμο. Στα άλογα των ιπποδρομιών χορηγούσαν «υδρομέλας» (ένα οινοπνευματώδες ποτό που παράγεται από την αλκοολική ζύμωση διαλύματος μελιού σε νερό). Το πόσο αποτελεσματικό ήταν φαίνεται και από το γεγονός ότι το έπιναν και οι στρατιώτες, πριν από τη μάχη. Τον Α’ (μ.Χ.) αιώνα, για να αυξήσουν τη μυϊκή τους μάζα, οι Έλληνες αθλητές προτιμούσαν να πίνουν εκχύλισμα από το φυτό «υπουρίς», είδος φτέρης, βασικού συστατικού από την οποία σήμερα παράγεται το οργανικό καύσιμο τύρφη. Ένα μείγμα κρασιού και στρυχvίvnς (δηλητηρίου που σε μικρές δόσεις λειτουργεί ως διεγερτικό) δινόταν σε νεαρούς αθλητές στις αρχαίες Ολυμπιάδες.</div>
<div class="MsoNormal">
Εκεί όμως που το ντοπάρισμα έδινε και έπαιρνε, ήταν στο αγώνισμα της πάλης. Νικητής αναδεικνυόταν όποιος έριχνε τον αντίπαλό του στο έδαφος τρεις φορές καθώς οι αθλητές έπρεπε να παλεύουν όρθιοι.</div>
<div class="MsoNormal">
Αναπτύχθηκαν δυο τεχνικές: Του συνδυασμού ταχύτητας, ευκινησίας και ευστοχίας που χαρακτήριζε κυρίως τους αθλητές του πένταθλου (όπου ένα από τα αθλήματα ήταν και η πάλη) και της δύναμης που κυρίως χρησιμοποιούσαν οι μόνο παλαιστές. Η πρώτη τεχνική ήταν δημοφιλής στους Αθηναίους, η δεύτερη στους Σπαρτιάτες. Με τον Μίλωνα τον Κροτωνιάτη ονομαστό για τη δύναμή του Ολυμπιονίκη, κυρίαρχο του αγωνίσματος για 24 συναπτά χρόνια (540 – 516 π.Χ.). Κάποια φορά σήκωσε και περιέφερε στα χέρια του ένα ταύρο ζωντανό, μετά τον έσφαξε, τον έψησε και τον έφαγε μόνος του. Κάποια άλλη, σήκωσε τον ανδριάντα του και τον μετέφερε μόνος του στην Άλτη. Και κάποια τρίτη, στήθηκε όρθιος πάνω σε ένα δίσκο αλειμμένο με λάδι χωρίς κανένας από όσους προσπάθησαν να μπορέσει να τον μετακινήσει από εκεί. Το αγώνισμα της πάλης ήταν τόσο δημοφιλές ώστε συντηρούσε στρατιές επαγγελματιών παλαιστών, σωστών θηρίων σε όγκο και δύναμη.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αναδημοσίευση από το<a href="http://www.historyreport.gr/index.php/component/content/article/1-latest-news/2606-%CE%A4%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1" target="_blank"> historyreport.gr</a></div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-23193220959613752182014-05-19T02:59:00.004-07:002014-05-19T02:59:46.950-07:00Το «έδοξε τω δήμω» την εποχή του Διαδικτύου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Είναι ν’ απορείς που δεν το σκέφτηκαν οι φωστήρες των στοιχημάτων να εισαγάγουν ένα καινούργιο, τέτοιες μέρες εκλογικές: Πόσες φορές θ’ ακουστεί την πρώτη Κυριακή της κάλπης και πόσες τη δεύτερη το κλισέ «Σήμερα μιλάει ο λαός»: Σαράντα τρεις, όσοι και οι αρχηγοί των κομμάτων που συμμετέχουν στις ευρωεκλογές; Περί τις χίλιες, όσοι (χονδρικώς) οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές; Περί τις δέκα χιλιάδες, όσοι -χονδρικώς και πάλι- οι υποψήφιοι κάθε μορφής, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, δημοτικοί, περιφερειακοί, διαμερισματικοί σύμβουλοι κτλ.; Πολλές χιλιάδες φορές, το μόνο σίγουρο. Πόσες ακριβώς είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Ισως γι’ αυτό δεν είδαμε και τέτοιας λογής ποντάρισμα, ενώ υπάρχουν τόσα άλλα ευρηματικότατα: ποιος παίκτης θ’ αγωνιστεί με κατεβασμένες κάλτσες ή με υψωμένα μανίκια (σαν πολιτικός που ετοιμάζεται «να πιάσει δουλειά»), πόσοι οπαδοί θα τρυπώσουν σε παιχνίδι «κεκλεισμένων των θυρών», οι ρουκέτες θα είναι όσες του αναστάσιμου Βροντάδου κ.ο.κ.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Φιλολαϊκό θέλει να εμφανίζεται το πατροπαράδοτο «Σήμερα μιλάει ο λαός». Μολαταύτα, όπως καθετί το δημαγωγικό, έχει μέσα του τον σπόρο της απαξίωσης του ίδιου του λαού που θέλει να εγκωμιάσει. Διότι τον μειώνει σε βουβό παρατηρητή των πραγμάτων (και της ίδιας της ζωής του) για τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου - ή της τετραετίας. Και διότι ταυτίζει περιοριστικά τη δημοκρατία με τη διά της ψήφου καταδήλωση του λαϊκού φρονήματος· δηλαδή με μια τελετουργία που η αξία της μειώνεται σταθερά και λόγω της ολονέν ευρύτερης αποχής και λόγω της περιφρόνησης που επιφυλάσσουν ποικίλοι υπερεθνικοί οργανισμοί και εξωθεσμικοί παράγοντες στη λαϊκή βούληση. Μήπως αυτό δεν ήταν ένα από τα ευρωπαϊκά μαθήματα των τελευταίων ετών, με τον εξαναγκασμό σε συγκρότηση τεχνοκρατικών ή μεικτών κυβερνήσεων ουδόλως νομιμοποιημένων από την ετυμηγορία της κάλπης; Κραυγαλέο το έλλειμμα δημοκρατίας.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Ενα δεύτερο μάθημα των τελευταίων χρόνων είναι ότι ο λαός (οι πολίτες, οι καταναλωτές, οι «χρήστες»), που μιλούσε πάντοτε κι ας μην ακουγόταν, κι ας μην ήταν κάθε φορά καθαρή η φωνή του, διαθέτει πια ορισμένους επιπλέον τρόπους για να δηλώνει την παρουσία του. Τοπικά, εθνικά και διεθνώς· σε πανευρωπαϊκό ή και οικουμενικό επίπεδο. Με την αόρατη και άυλη και εντούτοις σχεδόν απτή συνεργασία ανθρώπων που οι δρόμοι τους δεν θα διασταυρωθούν ποτέ. Η εκκλησία του δήμου τον καιρό του Ιντερνετ δεν υπακούει σε όρια χρονικά ή χωρικά. Ενα κυματάκι μπορεί να γίνει ταχύτατα τσουνάμι, άσχετα αν δεν θα έχει τελικά το επιθυμητό αποτέλεσμα, μια και οι εξουσίες, πολιτικές και οικονομικές, ξέρουν να παρακάμπτουν και να περιφρονούν και αυτό το μοντέρνο, διαδικτυακό «έδοξε τω δήμω».</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Οι «φίλοι της παραδόσεως» είναι πιθανό να ισχυριστούν ότι πρόκειται απλώς για μια ελαφρώς πολιτικοποιημένη μορφή της ψηφοφορίας για τη Γιουροβίζιον, επιπόλαιη και ακίνδυνη. Ή ότι δίχως σωματική παρουσία δεν συγκροτείται πλήθος, δήμος, κόσμος, ούτε αποκτάται υλική δύναμη. Από το ένα άκρο όμως -της πλήρους απαξίωσης- έως το άλλο -της εξιδανίκευσης- εκτείνεται η τεράστια ζώνη της πραγματικότητας· της μεσότητας. Εκεί όπου η ψηφιακή κοινωνία και σώμα διαθέτει και επίδραση μπορεί να ασκήσει. Στο κάτω κάτω, η ηλεκτρονική υπογραφή εκτός από απολύτως προσωπική, είναι και δεσμευτική, ακόμα κι όταν δίνεται κάπως χαλαρά ή με την πρόθεση επιβίβασης στον συρμό. Για το αν ενδέχεται να φέρει και προβλήματα στη ζωή όποιου υπογράφει, ας λάβουμε υπόψη μας δύο τινά: ότι σε πολλές χώρες οι διαδικτυακές πρωτοβουλίες (η ιντερνετική «ομιλία» εν γένει) απαγορεύονται ή τελούν υπό χαφιεδίστικη παρακολούθηση· και, δεύτερον ότι, έπειτα και από τις αποκαλύψεις του Εντουαρντ Σνόουντεν, ξέρουμε ότι ο Μεγάλος Αδελφός δεν είναι τηλεοπτικό παιχνίδι. Ξέρουμε επίσης ότι το παράνομο εμπόριο ψηφιακών δεδομένων είναι αποδοτικότατο.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Προφανώς η συγκέντρωση εκατό χιλιάδων ηλεκτρονικών υπογραφών δεν ισοδυναμεί με τη συγκέντρωση εκατό χιλιάδων ανθρώπων στο Σύνταγμα, που θα μείνουν ώρες εκεί, με τα συνθήματα και τα τραγούδια τους, με την αυτοπρόσωπη (συν)παρουσία τους· αν και μάθαμε πια ότι οι «αποφασισμένες» κυβερνήσεις μπορούν άνετα να αδιαφορήσουν ακόμα και για μαζικά κινήματα μεγάλης διάρκειας. Προφανώς επίσης το ηλεκτρονικό «συνανήκειν» διαμορφώνεται διαφορετικά από το οικείο μας, το «παραδοσιακό», αυτό που μας εντάσσει σε κάποια πολιτική ομάδα, όμιλο σκέψης, κόμμα. Και, κάπως αυστηρά, μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι η θεραπεία των απορρυθμισμένων αστικών κοινωνιών (που, όσο δηλώνουν ότι αποστρέφονται την πολιτική «έτσι όπως υπάρχει», κερματίζονται όλο και πια βαθιά σε άτομα), αλλά το σύμπτωμά τους.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Σύμφωνοι. Δεν επιτρέπεται η ψευδαίσθηση ότι το οικουμενικό διαδικτυακό χωριό είναι πανίσχυρο. Είναι ανόητο όμως και να πιστεύουμε πως είναι ψευδαίσθηση και πλάνη η ίδια η (διαρκώς ανασχηματιζόμενη) ύπαρξή του. Μια ύπαρξη που και δύναμη έχει και χάρη. Μιλάω έχοντας στον νου μου όχι τον συγχυτικό θόρυβο όσων μέσων κοινωνικής δικτύωσης αλώνονται και αλλοιώνονται από την ανώνυμη ή ψευδώνυμη ωμογραφία, αλλά την ψηφιακή έστω δράση μέσα από πλατφόρμες που δημιουργούνται αυθορμήτως, σαν ανταπόκριση σε συγκεκριμένο πρόβλημα, ή από άλλες με την προϊστορία τους πια και την επίσημη, αναγνωρίσιμη ταυτότητά τους. Το «ψηφιακό κίνημα» των τελευταίων ημερών με τις δεκάδες χιλιάδες υπογραφές κατά του στουρνάρειου και χατζηδάκειου σχεδίου νόμου που προωθεί την πιο ασύστολη παράδοση του γιαλού στην ιδιωτική εκμετάλλευση και την τσιμεντοστρωμένη «αξιοποίηση», οδηγώντας στην καταστροφή μία από τις λιγοστές αρετές του τόπου, έδειξε ότι οι πολίτες μιλούν και ψηφίζουν και άσχετα από την κάλπη. Οτι κατανοούν πως τίποτα καλό δεν έχουν να περιμένουν αν εμπιστευθούν την προστασία του περιβάλλοντος στο ονομαστικά αρμόδιο υπουργείο.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Πρόσθεσα -αυτόματα και αυτονόητα- και τη δική μου υπογραφή στις υπόλοιπες. Οπως το έχω κάνει κάμποσες φορές ώς τώρα, σε υπερεθνική πλατφόρμα, για ζητήματα ανθρωπιστικής ή οικολογικής φύσης σε διάφορες χώρες του κόσμου. Ορισμένες συλλογές υπογραφών (οι μαζικότερες) υπήρξαν αποτελεσματικές: έσωσαν ζωές. Ομολογώ πάντως ότι κάθε φορά σαν να γαληνεύω ή και να παίρνω κουράγιο βλέποντας πάνω στην οθόνη να πέφτουν τα ονόματα των συνυπογραφόντων με μια σημαιούλα δίπλα, της πατρίδας του καθενός: Ισπανία, Αυστραλία, Πολωνία, Πακιστάν, Αίγυπτος, Καναδάς, Βραζιλία, Ιαπωνία, Ελλάδα... Ενας κόσμος. Ο κόσμος μας.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;"><br /></span>
<span style="color: #111111; font-family: Open Sans, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="background-color: white; line-height: 17.920000076293945px;">Του Παντελή Μπουκάλα, αναδημοσίευση από την <a href="http://www.kathimerini.gr/767086/opinion/epikairothta/politikh/to-edo3e-tw-dhmw-thn-epoxh-toy-diadiktyoy" target="_blank">Καθημερινή</a></span></span></div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-18424052725590749542014-05-19T01:11:00.001-07:002014-05-19T01:11:13.350-07:00Η μόρφωση των κοριτσιών και ο φόβος των ισλαμιστών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Οταν ισλαμιστές τρομοκράτες στη Νιγηρία οργάνωσαν μια μυστική επίθεση τον περασμένο μήνα, δεν έβαλαν στο στόχαστρο ένα στρατώνα, έναν αστυνομικό σταθμό ή μια βάση μη επανδρωμένων βομβαρδιστικών. Oχι, οι μαχητές της Μπόκο Χαράμ επιτέθηκαν σε κάτι ακόμα πιο τρομακτικό για εκείνους: ένα σχολείο για κορίτσια.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Τα μορφωμένα κορίτσια είναι ο χειρότερος εφιάλτης των φανατικών της οπισθοδρόμησης. Γι’ αυτό οι Πακιστανοί Ταλιμπάν πυροβόλησαν τη 15χρονη Μαλάλα Γιουσαφζάι στο κεφάλι. Γι’ αυτό οι Αφγανοί Ταλιμπάν ρίχνουν οξύ στο πρόσωπο κοριτσιών που θέλουν να μορφωθούν. Γιατί όμως φοβούνται τόσο πολύ την εκπαίδευση των κοριτσιών; Διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη μεταμόρφωσης μιας κοινωνίας. Η χειρότερη απειλή γι’ αυτούς δεν είναι οι πύραυλοι από μη επανδρωμένα αεροπλάνα, αλλά τα κορίτσια που διαβάζουν βιβλία.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Από αυτή τη σκοπιά, η Μπόκο Χαράμ φέρθηκε λογικά –αν και βάρβαρα– όταν απήγαγε μερικά από τα πιο ευφυή και φιλόδοξα κορίτσια στην περιοχή και ανακοίνωσε, μάλιστα, ότι θα τα πουλήσει ως σκλάβες. Αν θέλεις να καθηλώσεις τη χώρα σου στην οπισθοδρόμηση, βάλε χειροπέδες στις κόρες σου.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Εκείνο που με θλίβει είναι ότι εμείς στη Δύση δεν συμπεριφερόμαστε το ίδιο ορθολογικά. Για να καταπολεμήσουμε τους τρομοκράτες, επενδύουμε υπερβολικά στα στρατιωτικά εργαλεία και όχι τόσο στα εργαλεία της εκπαίδευσης, που αποδεδειγμένα είναι πιο αποτελεσματικά. Ο πρόεδρος Ομπάμα δίνει το πράσινο φως για βομβαρδισμούς με μη επανδρωμένα αεροπλάνα, αλλά αμελεί την υπόσχεση που έδωσε το 2008 ότι θα διαθέσει 2 δισ. δολάρια για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου ταμείου για την εκπαίδευση.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Γιατί, λοιπόν, έχει τόσο μεγάλη σημασία η εκπαίδευση των κοριτσιών; Πρώτα πρώτα, γιατί αλλάζει τη δημογραφία. Ενας από τους παράγοντες που συνδέονται με την αστάθεια, είναι το μεγάλο ποσοστό νέων στον πληθυσμό. Οσο περισσότεροι είναι οι άνεργοι νεαροί άνδρες 15-24 ετών σε μια χώρα, τόσο μεγαλύτερο είναι το δυναμικό αναταραχής, και αυτό ισχύει ιδιαίτερα όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτό σημαίνει ότι ο περιορισμός των γεννήσεων τείνει να οδηγεί στη σταθερότητα, και εδώ είναι που παρεμβαίνει η εκπαίδευση των κοριτσιών. Μορφώνεις ένα αγόρι και πιθανότατα θα αποκτήσει μικρότερη οικογένεια, αλλά η διαφορά δεν θα είναι σημαντική. Αν όμως μορφώσεις ένα κορίτσι, θα αποκτήσει πολύ λιγότερα παιδιά. Η διαπίστωση αυτή στηρίζεται σε αξιόπιστες μελέτες.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Γενικότερα, η μόρφωση των κοριτσιών μπορεί να διπλασιάσει το εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό. Δίνει μεγάλη ώθηση στην οικονομία, ανεβάζοντας τις απαιτήσεις για καλύτερο επίπεδο ζωής και κινητοποιώντας μια ανοδική έλικα ανάπτυξης. Η οικονομική άνθηση της Ασίας οικοδομήθηκε πάνω στη μόρφωση των κοριτσιών και στη μετακίνησή τους από την ύπαιθρο σε πιο παραγωγικές εργασίες στις πόλεις.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Η μόρφωση των κοριτσιών, βέβαια, δεν είναι πανάκεια. Η Σαουδική Αραβία και το Ιράν εκπαιδεύουν τα κορίτσια τους, αλλά δεν τους δίνουν πρόσβαση σε θέσεις ισχύος. Oταν όμως μια χώρα μορφώνει και απελευθερώνει τα κορίτσια της, αυτές οι μορφωμένες γυναίκες γίνονται πολλαπλασιαστές για το καλό.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Η Αντζελίν Μουγκγουεντέρε ήταν ένα πάμφτωχο κορίτσι από τη Ζιμπάμπουε, που οι συμμαθητές της την κορόιδευαν επειδή πήγαινε στο σχολείο ξυπόλυτη. Δεν μπορούσε ν’ αγοράσει σχολικά εφόδια, κι έτσι έπλενε πιάτα στα σπίτια των δασκάλων της με την ελπίδα να πάρει σε αντάλλαγμα ένα στιλό ή ένα τετράδιο. Η Αντζελίν, όμως, ήταν πολύ έξυπνη κι επιμελής. Στις εξετάσεις της έκτης δημοτικού, που γίνονται σε εθνικό επίπεδο, πέτυχε μία από τις υψηλότερες βαθμολογίες στη χώρα. Δεν είχε όμως τη δυνατότητα να προχωρήσει, διότι η οικογένειά της δεν μπορούσε να πληρώσει τα δίδακτρα. Τότε ήταν που παρενέβη μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, η Campaign for Female Education (Camfed), η οποία βοήθησε ώστε να συνεχίσει το σχολείο η Αντζελίν. Τελείωσε με άριστες επιδόσεις το γυμνάσιο και τώρα είναι περιφερειακή διευθύντρια της Camfed, με αρμοδιότητα να βοηθάει φτωχά κορίτσια να φοιτούν στο σχολείο σε τέσσερις αφρικανικές χώρες. Ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο τη βοήθεια που δέχθηκε.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Η μόρφωση των κοριτσιών και η ενδυνάμωση των γυναικών είναι εγχειρήματα σε μεγάλο βαθμό εφικτά. Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια δολάρια για τη συλλογή πληροφοριών, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και τις στρατιωτικές επεμβάσεις, παρότι τα αποτελέσματα όλων αυτών είναι αμφισβητούμενα. Σε σύγκριση, η εκπαίδευση των κοριτσιών έχει ελάχιστη οικονομική στήριξη, παρόλο που είναι αποδεδειγμένα πολύ πιο αποτελεσματική.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Του Nicholas Kristof των New York TImes δημοσίευση στην <a href="http://www.kathimerini.gr/767094/article/epikairothta/kosmos/apoyh-h-morfwsh-twn-koritsiwn-kai-o-fovos-twn-islamistwn" target="_blank">Καθημερινή</a></span></div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-42746479639014049392014-05-19T01:06:00.004-07:002014-05-19T01:06:56.260-07:00Η κοινωνία, σαν μια γροθιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">«Τα θύματα της βίας είναι μαύρα, είναι λευκά, είναι πλούσια και φτωχά, νέα και ηλικιωμένα, διάσημα και ανώνυμα. Πάνω απ’ όλα, είναι ανθρώπινα πλάσματα, τα οποία άλλα ανθρώπινα πλάσματα αγάπησαν και χρειάζονταν κοντά τους. Κατάφερε ποτέ κάτι η βία; Ποτέ μια σφαίρα δεν σταμάτησε τον αγώνα ενός μάρτυρα. Οποτε προσβάλλουμε την ίδια την υφή της ζωής, που με τόσο πόνο και κόπο ένας άνθρωπος έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του και τα παιδιά του, τότε ολόκληρο το έθνος καταβαραθρώνεται.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">»Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται πως επιδεικνύουμε ανοχή σε ένα αυξανόμενο κύμα βίας το οποίο περιφρονεί και απαξιώνει τόσο τις κοινές ανθρωπιστικές μας αξίες όσο και το δικαίωμά μας στον πολιτισμό. Αποδεχόμαστε ήρεμα τις ειδήσεις στις εφημερίδες πολιτών που σφαγιάζονται σε μακρινές χώρες. Αποθεώνουμε τον φόνο μέσα από τις κινηματογραφικές και τις τηλεοπτικές μας οθόνες και αυτό το αποκαλούμε ψυχαγωγία. Πολύ συχνά δικαιολογούμε όσους χτίζουν τις ζωές τους πάνω στα κατεστραμμένα όνειρα άλλων. Ωστόσο, ένα πράγμα είναι σαφές: η βία φέρνει βία, η καταπίεση φέρνει αντίδραση και τις ψυχές μας μπορεί να απαλλάξει από αυτή τη νόσο μονάχα ολόκληρη η κοινωνία μας, σαν μια γροθιά.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">»Υπάρχει ένας άλλος τύπος βίας, πιο αργός αλλά εξίσου φονικός, καταστροφικός όσο ένας πυροβολισμός ή μια βόμβα μέσα στη νύχτα. Αυτή είναι η θεσμική βία· η αδιαφορία και η παθητικότητα. Είναι η βία που προσβάλλει τους άπορους, που δηλητηριάζει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων λόγω του δέρματός τους. Είναι η αργή εξόντωση ενός πεινασμένου παιδιού, σχολείων χωρίς βιβλία και σπιτιών χωρίς θέρμανση.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">»Οταν διδάσκεις έναν άνθρωπο να μισεί και να φοβάται τον αδελφό του, όταν τον διδάσκεις ότι ο άλλος είναι λιγότερο άνθρωπος από τον ίδιο, εξαιτίας του δέρματός του ή των ιδεών του ή των πολιτικών που ακολουθεί, όταν διδάσκεις ότι όσοι διαφέρουν από εσένα απειλούν την ελευθερία σου ή τη δουλειά σου ή το σπίτι σου ή την οικογένειά σου, τότε αυτό που μαθαίνεις είναι να αντιμετωπίζεις τους άλλους όχι ως συμπολίτες σου αλλά ως εχθρούς τους οποίους πρέπει να αντιμετωπίζεις όχι μέσα από τη συνεργασία αλλά μέσα από την υποταγή. Ετσι μαθαίνουμε, εν τέλει, να βλέπουμε τους αδελφούς μας σαν ξένους, σαν ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε μια πόλη αλλά όχι μια κοινότητα· ανθρώπους με τους οποίους μας συνδέουν κοινές επιδιώξεις, αλλά όχι η κοινή προσπάθεια. Μαθαίνουμε να μοιραζόμαστε μονάχα έναν κοινό φόβο, μαθαίνουμε μονάχα στο κοινό ένστικτο να ζούμε μέσα από τη σύγκρουση και την άσκηση ισχύος.</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">»Οι ζωές μας πάνω σε αυτό τον πλανήτη είναι πολύ σύντομες και η δουλειά που πρέπει να καταβάλουμε πολύ μεγάλη για να μπορέσει το πνεύμα να ανθήσει στην πατρίδα μας. Φυσικά, δεν μπορεί κάτι τέτοιο να επιτευχθεί απλώς και μόνο μέσα από ένα πρόγραμμα και μετά από μια απόφαση. Ωστόσο, μπορούμε ίσως να θυμόμαστε ότι εκείνοι που ζούνε μαζί μας είναι αδέλφια μας, ότι μοιραζόμαστε όλοι αυτή τη σύντομη στιγμή που είναι οι ζωές μας· ότι όλοι δεν αναζητούμε τίποτα περισσότερο παρά την ευκαιρία να ζήσουμε τις ζωές μας με κάποιο νόημα, με ευτυχία, κατακτώντας αυτή την ικανοποίηση και την πληρότητα, στο μέτρο που μπορεί ο καθένας μας. Σίγουρα, αυτός ο δεσμός της κοινής πίστης, αυτός ο δεσμός του κοινού στόχου, μπορεί, κατ’ αρχήν, κάτι να μας διδάξει. Σίγουρα μπορούμε να μάθουμε, επιτέλους, να κοιτάζουμε τους άλλους δίπλα μας ως συνανθρώπους μας και σίγουρα μπορούμε να αρχίσουμε να δουλεύουμε λίγο σκληρότερα για να δέσουμε τις κοινές μας πληγές και να γίνουμε βαθιά μέσα στις καρδιές μας αδέλφια και συμπατριώτες για μία ακόμη φορά».</span><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;" /><span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;">Ηταν, σε αποσπάσματα, η ομιλία του Ρόμπερτ Κένεντι, το 1968, μία ημέρα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. «Μουσική υπόκρουση; Μπραμς, 3η Συμφωνία, τρίτο μέρος - Poco Allegretto».</span><br />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;"><br /></span>
<span style="color: #111111; font-family: Open Sans, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="background-color: white; line-height: 17.920000076293945px;">Του Ηλία Μαγκλίνη από την <a href="http://www.kathimerini.gr/767288/article/politismos/vivlio/h-koinwnia-san-mia-gro8ia" target="_blank">Καθημερινή</a></span></span></div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-51131762265045983262014-05-19T00:52:00.004-07:002014-05-19T00:53:37.992-07:00Tι θα σήμαινε «αλλαγή γηπέδου»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;"><i>(Σπάνια συμφωνώ με τον επιφυλλιδογράφο, αλλά η πρότασή του για την παδεία είναι γαργαλίστικη...)</i></span><br />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17.920000076293945px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">Πληθαίνουν τα βιβλία δημόσιων προσώπων με μαρτυρίες ουτοπικές, αφηγήσεις, πιστοποιήσεις, αξιολογήσεις γεγονότων και πρωταγωνιστών της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» – των όσων συνέβησαν στον τόπο μας τα τελευταία σαράντα χρόνια (1974 - 2014). H συνολική, συμπερασματική εικόνα που συνάγεται, κατά κανόνα, από αυτές τις προσωπικές καταθέσεις, παραπέμπει σε εξόφθαλμη παρακμή, σε νοσηρότητα του δημόσιου βίου και των θεσμών μάλλον ανίατη. Mοιάζει να έχουν χαθεί τα αντανακλαστικά ζωντανού οργανισμού, οι δυνατότητες συλλογικής αυτοάμυνας, οι αντιδράσεις και λειτουργίες ανάσχεσης κινδύνων ή απειλών.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">Στις προσωπικές μαρτυρίες καταδείχνεται ψηλαφητή και ακαταγώνιστη η δυναμική της ελεύθερης πτώσης: H αποσύνθεση της δημόσιας διοίκησης με την καθολική επιβολή του πελατειακού κράτους, το αλαλούμ πειραματισμών, ιδεοληψίας και «προοδευτικής» στενοκεφαλιάς που διέλυσε την παιδεία, η αχαλίνωτη αυθαιρεσία του συνδικαλισμού: αμόκ αυτοκαταστροφής. Mικρότητες απίστευτης ευτέλειας των διαχειριστών της εξουσίας, βουλιμική απληστία κάθε κομματικής κουζίνας (κατά κυριολεξία παρακράτους της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης), χαμένη κάθε αίσθηση δημόσιου συμφέροντος, αυτονόητη η λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">H φυγοπονία κανόνας, η αναξιοκρατία καθεστώς, η απαιδευσία και η εξηλιθίωση ενδημικές. Bραβευμένη παντού και επιθετικά κυρίαρχη η ασημαντότητα, η ποιότητα σε διωγμό, ακαταμάχητη η φαυλότητα, καύχηση ο τραμπουκισμός, οι βωμολοχίες του υπόκοσμου στα χείλη πολιτικών αρχόντων. Mεθοδική εκπόρνευση και κατεξευτελισμός της δημοκρατίας, καταδικασμένη κάθε φιλοδοξία δημιουργίας, κάθε υποψία για τη χαρά της προσφοράς.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">H κρίσιμη εκλογική μάζα, αυτή που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, άσκεφτη, ασυλλόγιστη, μωρόπιστη, με μοναδική χαρά ζωής την καταναλωτική ετοιμότητα, είναι αδύνατο να διακρίνει ποιος την εμπαίζει, ποιος σε βάρος της εγκληματεί. Aκόμα και σήμερα δίνει την ψήφο της στους αυτουργούς των κακουργημάτων υπερδανεισμού της χώρας, στους ανίκανους να διανοηθούν άλλη δυνατότητα ανάκαμψης από την ειλωτική πειθάρχηση στην «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών και σε ό,τι αυτό σημαίνει. Ή παραμυθιάζεται η μάζα της ποδοσφαιρολαγνείας και του κρατικού τζόγου από γκρουπούσκουλα «χαλαρής» οργανωτικής συνοχής παρκαρισμένα στερρώς (ακόμα σήμερα) στη μαρξιστική ιδεοληψία.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">Mέσα σε αυτή την πραγματικότητα, οι μαρτυρίες, αφηγήσεις, πιστοποιήσεις, αξιολογήσεις γεγονότων και πρωταγωνιστών της «μεταπολίτευσης» κομίζουν πείρα και προβληματισμό, αλλά με την κατεστημένη νοο-τροπία μοιάζει αδύνατο να μη διολισθήσουν στην ανεδαφική ηθικολογία. Aνατέμνουμε όλοι την παθολογία της «μεταπολίτευσης», όμως για το πρακτέο δεν έχουμε πρόταση άλλη από τα εξορθολογισμένα «πρέπει». «Πρέπει» να γίνουν φίλεργοι, αδέκαστοι, παραγωγικοί οι δημόσιοι υπάλληλοι, «πρέπει» να σχεδιαστεί εξ υπαρχής η παιδεία, «πρέπει» το Σύνταγμα να εξασφαλίζει δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων – αναρίθμητα τα «πρέπει» της κοινής λογικής και του στοιχειώδους αυτοσεβασμού. Aλλά ποιος, με ποιο πολιτικό πρόγραμμα και ποια κοινωνική στήριξη θα κάνει πράξη αυτά τα «πρέπει»;</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">Περιθωριακή μάλλον, ίσως και δύσπεπτη η πρόταση που, χρόνια τώρα, ψελλίζεται σε αυτές εδώ τις επιφυλλιδογραφικές απόπειρες: Kοινωνική μεταβολή και, κατά συνέπεια, πολιτικός μετασχηματισμός θα προκύψει μόνο από μια ρεαλιστική απάντηση (αρθρωμένη σε κυβερνητικό πρόγραμμα) στο πολύ συγκεκριμένο ερώτημα: Γιατί ο εφοριακός να μη «λαδωθεί», γιατί ο πολεοδόμος να μην εκβιάσει, γιατί ο γιατρός να αρνηθεί το «φακελάκι», γιατί ο εργολήπτης και ο προμηθευτής να μην καταχραστούν το κοινωνικό χρήμα, γιατί ο μπακάλης ή ο βενζινάς να μη νοθεύσουν την πραμάτειά τους, γιατί ο υπουργός να μη χρηματιστεί, γιατί ο βουλευτής να μην ακυρώσει τη συνείδησή του;</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">Γιατί; Eπειδή «πρέπει»; Eπειδή είναι χρηστικές (κοινά ωφέλιμες) οι κανονιστικές αρχές συμπεριφοράς; Eπειδή το επιτάσσει το «κοινωνικό συμβόλαιο», το λέει η Hθική ή το διδάσκουν οι πρόσκοποι; Aστεία πράγματα. Oταν έχεις τη δυνατότητα, μία φορά, στη μία και μοναδική ζωή σου, «να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου», να λωποδυτήσεις πεντακόσια (χωρίς πλαφόν ανδρεϊκό) εκατομμύρια από τον κρατικό κορβανά, ο μόνος ρεαλιστικός λόγος για να μην το κάνεις είναι ένας και μόνος: H άρνησή σου να σου χαρίζει χαρά μεγαλύτερη από όση θα σου έδιναν τα πεντακόσια εκατομμύρια.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">Eίναι αρχή, βεβαιωμένη από την πανανθρώπινη εμπειρία: «Eρως έρωτι διακρούεται»: Eνας έρωτας, και κατά προέκταση κάθε σφοδρή ή ζωτική επιθυμία, εξουδετερώνεται μόνο από άλλον, συναρπαστικότερο έρωτα. Aδιαφορείς για τον πλούτο, την καταναλωτική μονομανία, την ακόρεστη δίψα για δύναμη, μόνο αν γευθείς κάποια χαρά ζωής υπέρτερη: Iσως το «καθαρό πρόσωπο» απέναντι στους συντοπίτες και τους φίλους σου. Iσως «τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών, τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε». Iσως το πάθος για την καλλιέργεια, τη γλώσσα, την ποιότητα.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">Mια πολιτική πρόταση με ρεαλιστικές ελπίδες ανάσχεσης της σημερινής κατρακύλας στο χάος και στην ντροπή, θα ήταν εφικτή μόνο αν κόμιζε συνεπή άρνηση να «παίξει» στο γήπεδο του σημερινού πολιτικού συστήματος. Tο τι θα σήμαινε έμπρακτα μια τέτοια άρνηση, δεν μεταφράζεται εύκολα σε καταναλώσιμες συνταγές, μόνο με εικόνες μπορεί να υποδηλωθεί η «άλλη» λογική, η αλλαγή γηπέδου: Mε συνειδητή τη δεδομένη οικονομική καταστροφή, πρώτη πολιτική επιδίωξη να αποκτήσει η χώρα τα καλύτερα κλασικά λύκεια της Eυρώπης, τις καλύτερες πανεπιστημιακές σχολές θεωρητικών μαθηματικών. H συνολική αποτυχία ξεπερνιέται, όταν κάπου αριστεύεις, όταν ξαναγεννηθεί αυτοπεποίθηση. Eίμαστε στο ναδίρ της αποβιομηχάνισης, σε απελπιστική πτώση της παραγωγικότητας; Ξεκινάμε διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας από το Δημοτικό, αναβαθμίζουμε προκλητικά το μάθημα της μουσικής στα σχολειά. Tέτοιου είδους ενεργήματα δείχνουν τι σημαίνει: αρνούμαι να παίξω στο γήπεδο της παρακμής.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">Πρώτιστη έγνοια: ο σχεδιασμός κατάργησης της αλλοτριωτικής μαζοποίησης που φέρει τα ιερά ονόματα «Kαποδίστριας» και «Kαλλικράτης» – επιστροφή στη μικρή αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, χάρη στην οποία επιβίωσε ο Eλληνισμός χιλιάδες χρόνια. Kεφαλαιώδης προτεραιότητα, η συνεπής αποκέντρωση παραγωγικών μονάδων, υπουργείων και διοικητικών κέντρων. H ανασύνταξη εξ υπαρχής του εκπαιδευτικού συστήματος και του θεσμού κοινωνικού ελέγχου της ραδιοτηλεόρασης (EΣP). Kατάργηση κάθε κρατικής ανάμειξης στον επαγγελματικό αθλητισμό. Mιλάμε πάντοτε για ενδείξεις και εικόνες «αλλαγής γηπέδου» στην πολιτική.</span><br />
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;" />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">Mιλάμε για το ανέφικτο. Που είναι πάντοτε ο γονιμότερος στόχος της ελπίδας.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #111111; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 17.920000076293945px;">Του Χρήστου Γιανναρά, αναδημοσίευση από την <a href="http://www.kathimerini.gr/767547/opinion/epikairothta/politikh/ti-8a-shmaine-allagh-ghpedoy" target="_blank">Καθημερινή</a></span></div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-75569292273027162802014-05-04T01:28:00.002-07:002014-05-04T01:31:57.422-07:00Σε τριάντα χρόνια...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
Μας έβαλε
δύσκολα ο Γιάννης Τροχόπουλος, διευθύνων σύμβουλος του Κέντρου Πολιτισμού
Σταύρος Νιάρχος. Μιλώντας την περασμένη Τετάρτη στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη με
θέμα τα Ιδρύματα σε περίοδο κρίσης, ζήτησε να συστρατευτούμε «σε κάτι που δεν
θα ζήσουμε εμείς, αλλά τα παιδιά μας». «Η Εθνική Βιβλιοθήκη θα λαμπρύνει την
ιστορία του τόπου σε 30 χρόνια από τώρα».</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
Για μια
κοινωνία που εκπαιδεύτηκε να καταναλώνει μόνο σε χρόνο παρόντα και όχι να
επενδύει στο μέλλον, όποια προοπτική υπόσχεται<span class="apple-converted-space"><span style="color: #333333; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></span>μακροπρόθεσμα οφέλη αποτελεί άγνωστη
συνθήκη. Πώς, λοιπόν, θα εργαστούμε για κάτι ασαφές, σημαντικό μεν —ποιος θα
διαφωνούσε— αλλά καθόλου χειροπιαστό, σχεδόν άυλο; Επίσης, τι ακριβώς σημαίνει
«θα λαμπρύνει την ιστορία του τόπου»; Πώς μπορεί να καταυγάσει η μάθηση, η
εκπαίδευση, μια χώρα με απαξιωμένη δημόσια εκπαίδευση και κλειστά πανεπιστήμια;<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="outline: 0px; text-indent: 17pt;">
Κι όμως· σε αυτήν την ταραγμένη εποχή, που καμία επόμενη μέρα
δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, οι βιβλιοθήκες αποτελούν θέμα συζήτησης
διεθνώς: στην Αμερική, στην Ασία, στην Ευρώπη. Αλλάζει η πρόσληψη της γνώσης, ο
τρόπος που αντλούμε την πληροφορία, η αξιολόγηση της μνήμης, η διαμόρφωση της
σκέψης, η σχέση μας με τα<span class="apple-converted-space"><span style="color: #333333; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></span>βιβλία.
Οι βιβλιοθήκες αλλάζουν. Πώς;<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="outline: 0px; text-indent: 17pt;">
Σε ένα κατατοπιστικό κείμενο στην ιστοσελίδα του προγράμματος<span class="apple-converted-space"><span style="color: #333333; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></span><em style="font-weight: inherit; outline: 0px;"><span style="border: none windowtext 1.0pt; color: #333333; font-family: "inherit","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Future Library</span></em><span class="apple-converted-space"><span style="color: #333333; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></span>διαβάζουμε:
«Στο παρελθόν η βιβλιοθήκη είχε ως επίκεντρο τα βιβλία. Στο μέλλον, τον
αναγνώστη. Στο παρελθόν αποτελούσε χώρο αναζήτησης πληροφοριών. Πλέον, βοηθά
στη δημιουργία της πληροφορίας και την επικοινωνία της στο κοινό. Κάποτε, ήταν
τόπος για τους μοναχικούς ανθρώπους. Στο μέλλον, είναι τόπος συγκέντρωσης και
δραστηριοποίησης ομάδων. Στη βιβλιοθήκη του παρελθόντος όλα περιστρέφονταν γύρω
από οδηγίες, κανόνες και την επικρατούσα πολιτική του χώρου. Τώρα,
επικεντρώνεται στην άνεση, στην εξυπηρέτηση και προσέγγιση του κοινού ανάλογα
με τις ανάγκες του. Στο παρελθόν, η εκτύπωση και αναπαραγωγή συγγραμμάτων ήταν
το σύνηθες. Στο μέλλον, έχει ως έργο την ανάπτυξη πολυποίκιλων συγγραμμάτων —
το τύπωμά τους, την ηχητική και οπτική αναπαραγωγή τους».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="outline: 0px; text-indent: 17pt;">
Ο «knowledge worker» του 21ου αιώνα είναι άνθρωπος πολλαπλών
δεξιοτήτων: ευέλικτος, προσαρμοστικός, χωρίς αμετακίνητα γνωστικά αντικείμενα,
που επιδίδεται στη διά βίου εκπαίδευση. Ένας νέος ανθρωπότυπος που σμιλεύεται
στη βιβλιοθήκη του μέλλοντος. Για την ακρίβεια: δεν διαμορφώνεται έξω από
αυτήν, γιατί ό,τι περιλαμβάνει τη γνώση δεν είναι αποκομμένο από την κοινωνία.
Αντίθετα· αποτελεί κομβικό σημείο της, εστία εξέλιξης και ωρίμανσης. «Η Εθνική
Βιβλιοθήκη της Σιγκαπούρης ανέκαμψε<span class="apple-converted-space"><span style="color: #333333; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></span>όταν
προσανατολίστηκε στην εκπαίδευση, στη βελτίωση του ανθρώπινου δυναμικού»,
σημειώνει ο Γ. Τροχόπουλος. Ήταν, πριν από δυο μήνες, ανάμεσα στους επίσημους
προσκεκλημένους της νεόδμητης και εντυπωσιακής κατασκευής στο Μπέρμιγχαμ, της
μεγαλύτερης βιβλιοθήκης της Ευρώπης. «Είχε 300 επίσημους τη μία μέρα και 10.000
επισκέπτες την επόμενη. Κινδυνεύουμε, αν δεν προνοήσουμε, να βιώσουμε την
απόλυτη αντιστροφή. Να έχουμε 10.000 κόσμο στα εγκαίνια και 300 την επόμενη
μέρα», είχε σχολιάσει μετά την επιστροφή του, αναφερόμενος στο έργο του Ρέντσο
Πιάνο στο Φαληρικό Δέλτα. «Εκεί, υπάρχει το κοινό. Εδώ, πρέπει να το
δημιουργήσουμε».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="outline: 0px; text-indent: 17pt;">
Οι εκστρατείες φιλαναγνωσίας καλλιεργούν τη συνήθεια από τη
μικρή ηλικία. Αρκεί; Συνέργειες, συνεργασία. Με τις ανά την Ελλάδα βιβλιοθήκες
και τις τοπικές κοινωνίες. Αρκεί; Συνεχείς πειραματισμοί, άνοιγμα σε όλα τα
κοινωνικά πεδία. Ο Δημήτρης Πρωτοψάλτου (επικεφαλής του<span class="apple-converted-space"><span style="color: #333333; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></span><em style="font-weight: inherit; outline: 0px;"><span style="border: none windowtext 1.0pt; color: #333333; font-family: "inherit","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Future Library</span></em>) αναρωτιέται; «Ποιοι είναι το βασικό
μας κοινό; Οι φτωχοί, εκείνοι που δεν μπορούν να αγοράσουν βιβλία ή κομπιούτερ,
που δεν έχουν να πληρώσουν φροντιστήριο, οι μετανάστες, οι κάτοικοι των
απομακρυσμένων περιοχών. Στην Ελλάδα, ο αριθμός των ανθρώπων αυτών έχει
γιγαντωθεί. Γι’ αυτό, ενώ τα κρατικά κονδύλια για τις Βιβλιοθήκες έχουν μειωθεί
κατά 80%, η επισκεψιμότητά τους έχει αυξηθεί».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="outline: 0px; text-indent: 17pt;">
Οι ψηφίδες του παζλ έχουν κοινωνική ταυτότητα. Οι τάξεις των
αναγνωστών θα πυκνώνουν όσο οι εκστρατείες φιλαναγνωσίας λειτουργούν χωρίς
αποκλεισμούς. Η δουλειά που πρέπει να γίνει, σε όλα τα μέτωπα, είναι σύνθετη
και εντατική. Ειδικά στην Ελλάδα της καχυποψίας, των διαχωριστικών γραμμών, που
εντάθηκαν με την κρίση, του εσωτερικού διχασμού και της εξωτερικής αδιαφάνειας.
Οι διαδρομές που χαράσσονται, είναι διαδρομές στην ομίχλη. Όσο πιο ενθαρρυντικά
εμφανίζονται τα αποτελέσματα της προσπάθειας τόσο η ατμόσφαιρα θα γίνεται πιο
διαυγής. Τόσο ο χρόνος δεν θα είναι μέλλοντας αλλά παρόντας. Θα μας περιβάλλει.
Κάθε βήμα θα εγγράφεται στο<span class="apple-converted-space"><span style="color: #333333; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></span>σώμα
της κοινωνίας, όσο μικρό και αν είναι. Προοπτική είναι αυτή ακριβώς η
συστράτευση σε έναν σκοπό. Η ελάχιστη αλλά λυσιτελής εργασία. Ούτως ή άλλως
-πρέπει να το επαναλαμβάνουμε διαρκώς- οι σημαντικές μετατοπίσεις
προετοιμάζονται δεκαετίες νωρίτερα. Εδραιώνονται μέρα τη μέρα, κερδίζονται
αθόρυβα και επίμονα. Μονότονα, σχεδόν πληκτικά. Χωρίς εξάρσεις και
πανηγυρισμούς, θριαμβευτικές ανακοινώσεις και άδειες υποσχέσεις. Η προσμονή
είναι συλλογική προσπάθεια. Οπως και η κατάκτηση.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="outline: 0px; text-indent: 17pt;">
Σε ένα πρόσφατο άρθρο του στους «New York Times», ο Τόμας
Φρίντμαν, με αφορμή την επίσκεψή του στη Νότια Κίνα για να καταγράψει από κοντά
την προσπάθεια νέων εκπαιδευτικών από 32 χώρες του κόσμου στο πρόγραμμα<span class="apple-converted-space"><span style="color: #333333; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt;"> </span></span><em style="font-weight: inherit; outline: 0px;"><span style="border: none windowtext 1.0pt; color: #333333; font-family: "inherit","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Teach for All</span></em>, σημειώνει: «Ξόδεψα πολύ καιρό γράφοντας
για ανθρώπους που καταστρέφουν και αφιέρωσα πολύ λίγο χρόνο για να καλύψω
προσπάθειες ανθρώπων που δημιουργούν». Τροφή για σκέψη.</div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 17.0pt;">
<o:p>Άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη από την Καθημερινή 10-11-2013</o:p></div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8146237595691202809.post-35344987228534084732014-04-28T07:21:00.000-07:002014-04-28T07:21:06.034-07:00Να σέβεσαι και να ανέχεσαι τους άλλους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizelegibility;">
Σε μια πρόσφατη έρευνα πραγματοποιημένη από το World Values Survey με θέμα τη σημασία που δίνουν οι γονείς στη μετάδοση στα παιδιά τους της αξίας του σεβασμού και της ανεκτικότητας, η Ελλάδα κατατάχθηκε τελευταία ανάμεσα σε 69 χώρες. Με άλλα λόγια, η ελληνική οικογένεια δεν θεωρεί σημαντικό να κοινωνικοποιεί τους νέους με βάση τις παραπάνω αξίες. Καθόλου τυχαία νομίζω, χαμηλά μαζί με την Ελλάδα βρίσκονται χώρες όπως η Ουγκάντα, η Αλγερία και το Πακιστάν, ενώ οι πέντε πρώτες χώρες στη σχετική λίστα ήταν η Σουηδία, η Ολλανδία, η Δανία, η Γαλλία και η Ισλανδία. Το αποτέλεσμα της έρευνας δεν πρέπει να μας εκπλήσσει καθώς με μια προσεκτικότερη ματιά θα αντιληφθούμε πως εδώ βρίσκεται η ρίζα πολλών δεινών μας ως κοινωνία.<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Ο σεβασμός και η ανεκτικότητα είναι συμπληρωματικές αλλά διαφορετικής προέλευσης αξίες. Ο σεβασμός έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του άλλου στη βάση κυρίως μιας ιδιότητας ή ενός ρόλου και απορρέει από καθιερωμένους κανόνες κοινωνικής διαβίωσης: για παράδειγμα, σεβόμαστε τους δασκάλους μας, τους γονείς μας ή τους ηλικιωμένους, τους γείτονες ή τους προϊσταμένους μας. Από την άλλη, ανεκτικότητα σημαίνει προθυμία να επιτρέπουμε στους ανθρώπους να σκέφτονται, να εκφράζονται και να δρουν ακόμη και με τρόπους οι οποίοι δεν μας βρίσκουν σύμφωνους.<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Ο σεβασμός ως αξία βρίσκεται εγγύτερα στον κόσμο του συντηρητισμού και της ευταξίας. Αποτελεί το είδος εκείνο της συμπεριφοράς που αντικατοπτρίζει αποδοχή παγιωμένων κοινωνικών ρόλων και σχέσεων. Από την άλλη, η ανεκτικότητα είναι μια φιλελεύθερη αξία που δείχνει την ικανότητά μας να συνυπάρχουμε με τους άλλους σε μια πλουραλιστική κοινωνία. Οπως σημειώνει ο πολιτικός επιστήμονας Α. Heywood, η φιλελεύθερη κοινωνική ηθική χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα από την αποδοχή και, σε ορισμένες περιπτώσεις, επιβράβευση της ηθικής, πολιτισμικής και πολιτικής διαφορετικότητας.<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Μια κοινωνία μπορεί να παρουσιάζει πλεόνασμα σεβασμού και έλλειμμα ανεκτικότητας ή το αντίστροφο. Καμιά χώρα όμως δεν μπορεί να πάει μακριά εάν έχει έλλειμμα και στις δύο αυτές αξίες. Κι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Παραδοσιακά συντηρητική, η ελληνική κοινωνία ήταν ανέκαθεν ελλειμματική σε ανεκτικότητα. Ο άλλος, ως διαφορετικός, είτε ενέπνεε φόβο είτε περιφρόνηση και διακωμώδηση (οι ομοφυλόφιλοι και οι διάφορες πολιτισμικές, θρησκευτικές ή άλλες μειονότητες το έζησαν έντονα στο πετσί τους αυτό). Από την άλλη όμως, η αξία του σεβασμού ήταν ιδιαίτερα ψηλά μέσα στη μέση ελληνική οικογένεια: να μάθεις να σέβεσαι τους άλλους ήταν κάτι με το οποίο γαλουχήθηκαν γενιές ολόκληρες παιδιών ακόμη (ή συνήθως) και με τη μέθοδο της «ράβδου».<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Η ιδεολογική ριζοσπαστικοποίηση της μεταπολίτευσης υπονόμευσε τις καθιερωμένες κοινωνικές ιεραρχίες. Ο ηλικιωμένος καθηγητής σου, για παράδειγμα, έπαψε να θεωρείται πηγή κοινωνικής αυθεντίας και αξιοσέβαστο πρόσωπο. Τώρα μπορείς να τον χλευάζεις δημόσια, να του χτίζεις το γραφείο ή να τον κρατάς όμηρο για ώρες. Αν χρειαστεί μπορείς και να τον χτυπήσεις (όχι πολύ, ίσα-ίσα για «συμμόρφωση»). Το ίδιο μπορείς να κάνεις και με τους αντιπροσώπους (που εσύ ψήφισες) στο Κοινοβούλιο ή οποιονδήποτε άλλο φορέα υποτιθέμενου κύρους ή εξουσίας. Η ατομική ή συλλογική επιδίωξη, το «έτσι θέλω» έγινε για πολλούς η μόνη νομιμοποιητική δύναμη (παρατηρήστε πώς συμπεριφέρονται πολλοί συνδικαλιστές). Η μεταπολίτευση έθεσε άλλες προτεραιότητες και η παλιά τάξη πραγμάτων έπρεπε να υποχωρήσει. Εξάλλου, όπως το είχε πει ο Α. Παπανδρέου: δεν υπάρχουν θεσμοί παρά μόνο ο λαός.<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Ο σεβασμός ως αξία έχασε τη σημασία του, λοιπόν, αλλά μήπως γίναμε πιο ανεκτικοί; Κάθε άλλο. Καθετί διαφορετικό ως άποψη ή στάση ζωής προσλαμβάνεται ως απαράδεκτο και ως πρόκληση: Δείτε την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου και θα το αντιληφθείτε γρήγορα: φωνές και ύβρεις, προσβολές κάθε είδους. Στο Κοινοβούλιο η κατάσταση είναι οικτρή. Μπορεί να σας φαίνεται παλιομοδίτικο (ίσως να φταίει ότι μεγαλώνω κιόλας), αλλά συγκινούμαι όταν ακούω αγορεύσεις παλιών κοινοβουλευτικών.<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Μήπως όμως οι πολίτες μεταξύ τους συζητούν καλύτερα; Παρατηρήστε τους διαλόγους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η υπεραφθονία λεκτικής βίας με εκπλήσσει αρνητικά, με σοκάρει. Μερικές φορές αναρωτιέμαι πόση πολλή ηδονή μπορεί να προσφέρει σε κάποιους η τάση να ξεφτιλίζουν και να υποβιβάζουν τον συνομιλητή τους και αυτόν που απλώς διαφωνεί μαζί τους. Ισως εδώ να βρίσκεται η ρίζα της επιτυχίας του ιδιότυπου χιούμορ του Λαζόπουλου: στη χαρά που πολλοί παίρνουν όταν βλέπουν αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί τους να ταπεινώνονται έστω και μέσω της σάτιρας (ή με πρόσχημα αυτήν).<br />
<br style="box-sizing: border-box;" />
Και ύστερα απορούμε για την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής ή άλλων μορφών εξτρεμισμού. Στην πραγματικότητα, η λεκτική βία και η ισοπέδωση της διαφορετικής άποψης δεν είναι παρά ο προθάλαμος της σωματικής βίας και του αυταρχισμού. Οταν αποκαλείς τον άλλον δωσίλογο, πουλημένο, φασίστα, προδότη, γιατί απορείς στη συνέχεια αν κάποιοι θερμοκέφαλοι πηγαίνουν ακόμη πιο πέρα;</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizelegibility;">
<em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας.</em></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizelegibility;">
<em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;">Αναδημοσίευση από την <a href="http://www.kathimerini.gr/764358/opinion/epikairothta/politikh/na-sevesai-kai-na-anexesai-toys-alloys" target="_blank"><span id="goog_1541869556"></span>Καθημερινή<span id="goog_1541869557"></span></a></em></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #111111; direction: ltr; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.4; margin-bottom: 1rem; padding: 0px; text-rendering: optimizelegibility;">
<em style="box-sizing: border-box; line-height: inherit;"><br /></em></div>
</div>
Χάρις Γιαλοψόςhttp://www.blogger.com/profile/02907551304010795881noreply@blogger.com0